Ελληνική Ορολογία μετάφρασης

Οι όροι που παρουσιάζονται παρακολουθούν την πορεία της μετάφρασης στον ελληνικό χώρο από την αρχαιότητα έως και σήμερα και εκφράζουν τον θεωρητικό προβληματισμό και την ιδεολογία που τους παρήγαγε:

Κατά την αρχαϊκή και κλασική αρχαιότητα δεν γίνονται αναφορές στη διαγλωσσική μετάφραση, παρά το γεγονός ότι η επικοινωνία των Ελλήνων με αλλόγλωσσους λαούς ήταν συχνή. Ήδη όμως στα κλασικά χρόνια εμφανίζεται και στην ελληνιστική περίοδο γενικεύεται ένα πρωτοβάθμιο είδος ενδογλωσσικής μετάφρασης, υπό τον τύπο ερμηνείας δύσκολων λέξεων της παλαιότερης λογοτεχνίας.

Η πρακτική της ερμηνείας συνεχίζεται και στο Βυζάντιο με τους λογίους, οι οποίοι, προσηλωμένοι στον Αττικισμό, απέρριψαν τη μετάφραση, ενέταξαν όμως στα φιλολογικά τους πονήματα, σχόλια και εξηγήσεις σπάνιων λέξεων. Γόνιμη μεταφραστικά υπήρξε η εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού: οι Έλληνες λόγιοι που κατέφυγαν στην Ευρώπη συνέβαλαν στην άνθηση των κλασικών σπουδών, στην έκδοση αρχαιοελληνικών κειμένων και στη μετάφρασή τους στην ελληνική γλώσσα της εποχής.

Στη νεότερη ελληνική ιστορία η μετάφραση έργων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα του "γλωσσικού ζητήματος" και, γενικότερα, της στάσης των συγχρόνων απέναντι στην αρχαία κληρονομιά. Τελικά, η ορολογία που πέρασε στην εκπαιδευτική πράξη παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία, προκαλεί όμως ταυτόχρονα και αρκετή σύγχυση.

Το περιεχόμενο της ενότητας βρίσκεται υπό διαμόρφωση