Η Ιδεολογία της Ενδογλωσσικής Μέτάφρασης στην Νεοελληνική Παιδεία και Εκπαίδευση

Η
αρχαία ελληνική γραμματεία προκάλεσε στον νεότερο ελληνισμό δύο ευδιάκριτες ιδεολογικές ροπές: την παραδοσιακή και τη νεωτεριστική.

• Η πρώτη ιδεολογία, που έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο, αντιμετώπισε την αρχαία ελληνική γραμματεία ως πνευματικό αγαθό που υπερβαίνει τα χρονικά και τοπικά όρια της γέννησής του, που είναι άξιο να θαυμάζεται, που δεν επιτρέπεται να κριθεί, να συγκριθεί και να μεταφρασθεί.
• Η νεωτεριστική ιδεολογική ροπή εμφανίστηκε την εποχή της ευρωπαϊκής Αναγέννησης και αντιμετώπισε την αρχαία ελληνική γραμματεία ιστορικά και κριτικά σε σχέση με το παρόν.

  Από τις δύο αυτές ιδεολογίες για πολλούς λόγους και κυρίως εξαιτίας της γλωσσικής κυριαρχίας του αρχαϊσμού επικράτησε η παραδοσιακή ιδεολογία ώς τα εντελώς πρόσφατα χρόνια. Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σημειώθηκε ιδεολογική εκτόνωση, που τείνει να εξαλείψει τα παλαιότερα ιδεολογικά σχήματα.

Περιεχόμενα

1. Η διαμόρφωση των δύο ιδεολογικών ρευμάτων
2. Η Μεταφραστική ιδεολογία των δύο ρευμάτων
3. Από τον εκπαιδευτικό δημοτικισμό έως σήμερα