Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Η ελληνική γλώσσα παράλληλα με τη δημιουργία και τον δανεισμό νέων λέξεων αύξησε τον λεξιλογικό της πλούτο προσαρτώντας καινούργιες σημασίες σε παλιές λέξεις. Η καλά εδραιωμένη φιλολογική παράδοση εξασφάλισε την επιβίωση στη χρήση των παλιών σημασιών, εν πάση περιπτώσει ανάμεσα στους γραμματισμένους, παράλληλα με τις καινούργιες σημασίες. Δείγματα αυτού του σημασιολογικού εμπλουτισμού είναι τα εξής:

• ἀνακλίνομαι : ακουμπώ σε κάτι - ξαπλώνω για δείπνο
• ἀντίληψις: κράτημα, υποστήριξη, άμυνα, απαίτηση - νοητική σύλληψη
• ἄριστον: πρωινό - φαγητό
• διάφορον: διαφορά, ασυμφωνία, ισολογισμός, έξοδα - μετρητά
• δῶμα: σπίτι (ποιητικό) - σκεπή, στέγη
• ἔξοδος: εκστρατεία, λιτανεία, πομπή, τέρμα - δαπάνες, έξοδα
• ἐρωτάω: ζητώ, ρωτώ - παρακαλώ, ικετεύω
• κηδεία: συγγένεια από γάμο - ξόδι, πένθος
• κοίμησις: ύπνος - θάνατος
• μνημεῖον: ανάμνηση, θύμηση - τάφος
• ὀψάριον: μεζές - ψάρι
• παιδεύω: εκπαιδεύω - τιμωρώ
• παρακαλέω: προσκαλώ, καλώ - ανακουφίζω, παρηγορώ
• παρρησία: ελευθεροστομία - εμπιστοσύνη
• πτῶμα: πτώση - πτώμα, ερείπια
• ῥύμη: επίθεση, βιασύνη - δρόμος
• στενοχωρία: περιορισμένος χώρος - δυσκολία, στενοχώρια
• στόμαχος: λαιμός, οισοφάγος - στομάχι
• φθάνω: περιμένω, προκαταλαμβάνω - φθάνω
• χρηματίζω: διαπραγματεύομαι, δίνω απάντηση (για μαντείο) - εξασκώ επάγγελμα