Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Σύνταξη

Στην ελληνική γλώσσα της ρωμαϊκής εποχής η παράταξη υπερισχύει σε σχέση με την υπόταξη.

Ορισμένες συντάξεις γίνονται συνήθεις. Όπως π.χ. η θέση της προσωπικής αντωνυμίας στη γενική μετά το ουσιαστικό, γεγονός που εξηγεί το ότι έγινε αργότερα μονοσύλλαβη με αντίστροφη έκθλιψη: τά ἱμάτια αὐτοῦ ® τά ἱμάτιά του, τόν πατέρα αὐτοῦ ® τόν πατέρα του.

Η δοτική αντικαθίσταται κάποτε από την αιτιατική ως αντικείμενο ορισμένων ρημάτων: οἱ χρώμενοι τόν κόσμον (Α΄ πρός Κορινθίους Επιστολή 7,31), ενώ στην αττική διάλεκτο το χρῶμαι συντασσόταν με δοτική.

Με τα δοξαστικά ρήματα η δευτερεύουσα συμπληρωματική με ὅτι παραγκωνίζει την απαρεμφατική σύνταξη. Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον (Ματθαίος 5,17). Από τότε αρχίζει να χρησιμοποιείται ο ερωτηματικός σύνδεσμος πῶς στη θέση του ὅτι: ἀπήγγειλε ἡμῖν πῶς εἶδε τόν ἄγγελον (Πράξεις των Αποστόλων 11,13).