Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Καθώς είδαμε μιλώντας για την ελληνική γλώσσα της κλασσικής εποχής, είχαν ήδη κυριαρχήσει διαφορετικές διαλεκτικές μορφές για κάθε είδος του έντεχνου λόγου. Μια κοινή ιωνική για το έπος, την ελεγεία και την ιστορική λογογραφία, μια κοινή δωρική για τη χορική ποίηση, μια κοινή αθηναϊκή αττική για το δράμα, την κωμωδία, τη φιλοσοφία και τη ρητορική. Έτσι στη φυσική γεωγραφική διαλεκτολογία είχε προστεθή και μια έντεχνη. Η διάλεκτος αυτή του κάθε λογοτεχνικού είδους δεν συνέπιπτε απόλυτα με καμμιά καθαρά τοπική διάλεκτο. Διαβάζοντας κανείς σήμερα τις «ιωνικές» ελεγείες του (Αθηναίου) Σόλωνος ή του (Δωριέως) Θεόγνιδος, τους «δωρικούς» διθυράμβους του (Ίωνος) Βακχυλίδου και τους επινίκιους του (Βοιωτού) Πινδάρου, ή τα χορικά των Αθηναίων τραγικών έχει την εντύπωση μιας ήδη γερά θεμελιωμένης ενιαίας ελληνικής γλώσσας με ένα ολότελα επιφανειακό διαλεκτικό ψιμύθι.

Η έννοια της λογοτεχνικής κοινής γλώσσας αναπτύχθηκε κατά τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο στην Ελλάδα με το να συνδεθεί μια ορισμένη διάλεκτος με ένα λογοτεχνικό είδος, την οποία χρησιμοποιούσαν ποιητές και εν μέρει πεζογράφοι, ανεξάρτητα από τον τόπο καταγωγής τους. Η ιωνική, λ.χ., διάλεκτος καταξιώθηκε πολύ σύντομα στην περιοχή της ιστοριογραφίας. Ο Ελλάνικος εγκατέλειψε την αιολική διάλεκτο της ιδιαίτερης πατρίδας του Μυτιλήνης, όπως και ο Αντίοχος ο Συρακούσιος τη δωρική, επιδιώκοντας με τη χρήση της ιωνικής την ευρύτερη διάδοση και αναγνώριση του έργου τους.