11.3. Γράμμα σε μια κυρία - ΕΠΕΙΓΟΝ

Εσύ στις Βάιες διακοπές κι εγώ εδώ στη Ρώμη·

αναρωτιέμαι, αγάπη μου, με σκέφτεσαι ακόμη;

Εγώ σε σκέφτομαι πολύ, και νιώθω ανασφάλεια

γιατί πολλά συμβαίνουνε σ᾽ εκείνα τα ακρογιάλια.

Φόβοι με βασανίζουνε, και ένα από τα άγχη

είναι αν συνοδεύεσαι ή κολυμπάς μονάχη.

Ξέρω, θα μου σταθείς πιστή, Κυνθία, ό,τι κι αν γίνει -

αλλά στις Βάιες δεν μπορώ να δείξω εμπιστοσύνη.

Το μέρος είναι άτιμο, φαντάζομαι θα είδες

ότι υπάρχουνε παντού ερωτικές παγίδες.

Γράμμα σου γράφω και γραφή γιατί φοβάμαι τόσο…

μα σε καμιά περίπτωση δε θέλω να σ᾽ αγχώσω.

Γνωρίζεις πώς αισθάνομαι. Για μένα είσαι, καλή μου,

το σπίτι κι η λαχτάρα μου, οι ίδιοι οι γονιοί μου.

Άσε την παραθέριση, κι έλα, σε περιμένω.

Οι Βάιες είναι αμαρτωλές, μέρος καταραμένο.

Οι Βάιες είναι αμαρτωλές, κατάρα τις βαραίνει:

εκεί πηγαίνουν έγγαμοι και φεύγουν χωρισμένοι.

Το ποίημα, που ανήκει στο είδος της ερωτικής ελεγείας, γράφτηκε από τον ίδιον εκείνο Προπέρτιο που τον είδαμε ως αντιρρησία συνειδήσεως και αντιπολιτευόμενο στα στρατοκρατικά προγράμματα του Αυγούστου. Ο ποιητής, από τη Ρώμη όπου βρίσκεται, στέλνει, υποτίθεται, γράμμα στην αγαπημένη του που τη χρονιά αυτή, για άγνωστους λόγους, διάλεξε να κάνει διακοπές μόνη της στις Βάιες. Όποια κι αν ήταν τα πραγματικά αισθήματα του Προπέρτιου για τη μοναχική (;) παραθερίστρια, στη γραφή διακρίνεται περισσότερο μια διάθεση εύθυμης ειρωνείας παρά γνήσιο συναισθηματικό πάθος.