Νύμφες και θάνατος

1. Σε αναθηματικό ανάγλυφο του 310 π.Χ., τρεις Νύμφες με τον Ερμή και τον Πάνα στέκονται στην είσοδο μιας σπηλιάς, ενώ δεξιά ο αναθέτης Αγαθήμερος τείνει τον κάνθαρο σε ένα νέο οινοχόο για να γεμίσει κρασί βουνό (Εικ. 119). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για σκηνή θανάτου αλλά και επιβεβαίωση ότι η ζωή μετά θάνατον είναι ένα διαρκές συμπόσιο -ο κάνθαρος υπαινίσσεται την παρουσία και τον ρόλο του Διόνυσου, την υπόσχεση για μια μετά θάνατον ζωή που θα είναι ένα διαρκές συμπόσιο.

2. Πάλι σε αναθηματικό ανάγλυφο, των αρχών του 1ου αι. π.Χ., οι Νύμφες εμφανίζονται με τον Ερμή, τον Αχελώο και τον Πάνα (Εικ. 34, 35, 36). Ο Πάνας και ο Ερμής συνοδεύουν τις Νύμφες και υποδηλώνουν τη ζωή τους στο ύπαιθρο. Ο Ερμής όμως είναι και ψυχοπομπός. Επιπλέον, ο βωμός μπροστά στον προσωποποιημένο Αχελώο δηλώνει τράπεζα προσφορών και το όλο ανάγλυφο θυμίζει είσοδο σπηλιάς. Το σκηνικό στο σύνολο του μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι έχουμε καλλιτεχνική απόδοση ενός συγκεκριμένου μύθου. Όταν τέσσερις Νύμφες θυσίαζαν στις όχθες του Αχελώου, λησμόνησαν να επικαλεστούν τον θεό-ποταμό. Οργισμένος ο θεός ανέβασε τα νερά του και τις παρέσυρε στη θάλασσα, όπου έγιναν νησιά -οι Εχινάδες Νήσοι. Επειδή όμως τα νησιά είναι πέντε, ο μύθος συμπληρώνει ότι το πέμπτο νησί ήταν μια κοπέλα, η Περιμήλη, την οποία διέφθειρε ο Αχελώος. Όταν ο πατέρος της Ιπποδάμας, θυμωμένος, την έριξε στον ποταμό τη στιγμή που επρόκειτο να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, ο Αχελώος ικέτεψε τον Ποσειδώνα να σώσει τη νέα γυναίκα, και εκείνος τη μεταμόρφωσε σε νησί. Από άποψη εικαστική το ανάγλυφο είναι αρχαϊστικό στην απεικόνιση των Νυμφών, ενώ κατά τ' άλλα ακολουθεί το τυπικό των αναγλύφων του 4ου αι. Ο αρχαϊσμός αυτός μπορεί να είναι διακοσμητικός, γραφικός, γοητευτικός, νοσταλγικός, ή να εκφράζει ένα θρησκευτικό συντηρητισμό και μια τάση για ανάκληση αρχαίων, σεβαστών τύπων.

Η σύνδεσή τους με τον κάτω κόσμο και ότι είναι παλαιές χθόνιες θεότητες ενισχύεται και από ορισμένα άλλα γεγονότα. Για παράδειγμα, την παρουσία της Στύγας στον κατάλογο των Ωκεανίδων, της Καλυψώς, για την οποία από παλιά είχε διατυπωθεί η άποψη ότι είναι θεότητα των νεκρών, της Πλουτώς, της Αδμήτης και της Κλυμένης, που θυμίζουν τον Πλούτωνα, η πρώτη, και επίθετα που αποδίδονται στον Άδη, η δεύτερη και η τρίτη. Το ίδιο και η Πέρση, μητέρα της Κίρκης, και η Ιδυία, γυναίκα του Αιήτη, έχουν στενές σχέσεις με τον κάτω κόσμο.

Οι Νύμφες, Ωκεανίδες, Νηρηίδες, Ποταμίδες, Ναϊάδες, λατρεύονταν σε Ιερά που ονομάζονταν Νυμφαία, που κάποιες φορές, ειδικά τα θολωτά τμήματά τους, μιμούνταν σπηλιές.