• 1) (Προκ. για πρόσωπο)
  • α) ανόητος, κουτός:
    • (Μαχ. 480⁶), (Αιτωλ., Βοηβ. 204)·
    • (υβριστ.):
      • ο μωρός και ο μεθυσμένος λαός της Αμοχούστου (Μαχ. 314²⁶)·
    • (σε κλητ. προσφών. μειωτ.):
      • Μωρές κουζουλοκοπελιές, είντα 'ναι τά μιλείτε; (Πανώρ. Δ́ 55)·
  • β) απερίσκεπτος, άμυαλος· που δεν επιδεικνύει σύνεση:
    • φυλακισμένος ων μωρός πάλιν ην λέγων μωρίας ρήματα (Κομνηνής Άννας Μετάφρ. 255)·
    • (σε σχ. υπαλλαγής):
      • Η γαρ μωρά των Ρωμαίων συναγωγή εσκέψατό τινα ματαίαν βουλήν (Δούκ. 293⁷).
• 2) Διανοητικά καθυστερημένος:
  • παίδες μωρών ή δαιμονιάρων (Ελλην. νόμ. 554²³).
• 3) (Προκ. για ενέργεια)
  • α) που είναι αποτέλεσμα μωρίας:
    • μωρόν τούτο το έργον (Ερμον. Χ 296)·
  • β) που δείχνει μωρία:
    • μωρά και άπρεπα λόγια (Σοφιαν., Παιδαγ. 100).
• 4) (Προκ. για τη σοφία του Θεού) που εμφανίζεται ανόητη, πολύ απλοϊκή στα μάτια των απίστων:
  • την μωρήν σοφίαν του Θεού, την σοφοτέραν παρά την σοφίαν των ανθρώπων, σημαίνει η φάτνη (Πηγά, Χρυσοπ. 261 (30)).
• 5) (Θρησκ.) που δεν έχει επίγνωση του αληθινού Θεού:
  • γένος μωρόν και άπιστον (Διακρούσ. 112²⁶).

• Το αρσ. ως ουσ. = ο ανόητος άνθρωπος:
  • (Διδ. Σολομ. P 133)·
  • (σε παροιμ.):
    • Γίνεται ο ξένος του μωρού σαμάριν και καθίζει (Περί ξεν. 58).
• Το θηλ. ως επιφ. έκφρ. συν. με προσβλητική ή επιτιμητική χροιά:
  • Μωρή βρομοστενίτισσα και μυριοκαπνισμένη (Πουλολ. 138).

[αρχ. επίθ. μωρός. Η λ. και σήμ.]

• Που δεν είναι εντελώς σπανός:
  • μωροσπανός, μωρογεμάτος (ενν. ο παπακυρ-Δημήτριος) (Συναδ. φ. 22^r).

[<μωρο‑ + επίθ. σπανός]

• Που εξασφαλίζει κάπως τα αναγκαία, που βρίσκεται σε μέτρια οικονομική κατάσταση:
  • συμμαζιχτικόν μοναστήρι και μωροσωζάτο (Συναδ. φ. 37^r).

[<μωρο‑ + επίθ. σωζάτος]