• 1) (Προκ. για απλή διάζευξη) ή:
  • (Ερωτόκρ. Α´ 1016 κριτ. υπ).
• 2) (Ως επανορθωτικό) ή καλύτερα:
  • γλυκύτατε γαμπρέ μας, γή … ποθητέ αδελφέ μας (Διγ. O 908).
• 3) Αλλιώς, διαφορετικά, ειδεμή:
  • έκραξε πρωτόγερους για νά ’ρθουν γή, α θε να πολεμήσουνε, πολύ κακό θα πάθουν (Τζάνε, Κρ. πόλ. 365⁶).
• 4) (Στη θέση του και):
  • Ειπέ με, τις είσαι, άνθρωπε, ή πόθεν υπαγαίνεις; (Λίβ. Esc. 2877).

[αρχ. σύνδ. ή. Ο τ. και σήμ. κρητ. Η λ. και σήμ.]

• Ηγεμόνας:
  • (Ζήν. Πρόλ. 35).

[αρχ. ουσ. ηγεμών. Η λ. στο Somav. (‑μώ‑) και σήμ.]

• 1) Κυριαρχία, εξουσία:
  • (Έκθ. χρον. 73¹⁴).
• 2) Το βασιλικό αξίωμα, η βασιλική εξουσία:
  • Ετελεύτησε δε … ο σουλτάν Μεχεμέτης … και έλαβε την ηγεμονίαν ο υιός αυτού (αυτ. 2²³).
• 3) Βασίλειο, χώρα:
  • κυριεύσας γαρ τοσαύτας ηγεμονίας (αυτ. 78²⁶).

[αρχ. ουσ. ηγεμονία. Η λ. και σήμ.]

• 1) Το ουδ. ως ουσ. = αρχοντικό, περήφανο παράστημα:
  • εγήρασα … κι εχάσα το ηγεμονικόν (Γεωργηλ., Θαν. 466).
• 2) Η αιτιατ. ουδ. επιρρ. = όπως ταιριάζει σε ηγεμόνα:
  • συμπροσκυνούμενος … ηγεμονικόν (Αξαγ., Κάρολ. Ε´ 102).

[αρχ. επίθ. ηγεμονικός. Η λ. και σήμ.]