• 1) Στραβά, λοξά:
  • ζαβά, τυφλά επορπάτει (Ερωτόκρ. Δ´ 769).
• 2) Παράνομα:
  • πολομά ζαβά προς τον αυθέντην (Ασσίζ. 203¹⁶).
• 3) Ανόητα, άστοχα:
  • έτσι ζαβά την προξενειά νά ’ρθει να μου μιλήσει (Ερωτόκρ. Δ´ 10).

[<επίθ. ζαβός. Η λ. και σήμ.]

• α) Έλλειψη λογικής, αφροσύνη:
  • ζαβάγραν έχει τόση που συντηρώ difficulter το λογισμό απλικάρει (Φορτουν. Γ´ 146)·
• β) ανόητος λόγος:
  • Δεν ανίμενα … έτοια ζαβάγρα να μου πει (Ερωτόκρ. Γ´ 774).

[<επίθ. ζαβός + κατάλ. ‑άγρα. Η λ. και σήμ. κρητ.]

• Ανοησία:
  • πολυλογία γαρ εστί τεκμήριον ζαβίας (Διήγ. παιδ. 610α).

[<επίθ. ζαβός + κατάλ. ‑ία. Η λ. στο Somav. και σήμ. ιδιωμ.]

• Θώρακας:
  • ήτον το ζαβόν (= ο λούριξ του Διομήδους) του πάχους ως χοντρού πετροκαλάμου (Ερμον. Δ 167).

[μεταπλ. του ουσ. ζάβα (6. αι., Lampe, LBG, Καραποτόσογλου 1989: 242-50)· βλ. και ζαβός]

• 1) Άμυαλος, ανόητος· τρελός, παλαβός:
  • Όνειρον είν’ πολλά ζαβό (Ερωτόκρ. Α´ 213)·
  • ο πόνος κι η πολλή χαρά ωσά ζαβό τον έχει (Ερωτόκρ. Ε´ 510).
• 2) Παράνομος:
  • πολεμάς άδικον ζαβόν του ρηγός (Ασσίζ. 203²²).

• Το ουδ. ως ουσ. = παρανομία:
  • (Ασσίζ. 203¹⁸).

[πιθ. σχετ. με το ουσ. ζάβα (για διάφ. ετυμ. βλ. Καραποτόσογλου 1989: 250-60). Η λ. στο Meursius και σήμ.]

• α) Ζαλίζω:
  • η τόσ’ αγάπη του παιδιού τον ομυαλό ζαβώνει (Ερωτόκρ. Γ´ 962)·
• β) αλλάζω στο χειρότερο:
  • η αγάπη … του ζάβωνε τη γνώση (Ερωτόκρ. Α´ 814).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • 1) Ζαλισμένος:
    • τ’ άλογο … σα ζαβωμένο πάει (Ερωτόκρ. Β´ 1571).
  • 2) Τρελός, ξετρελαμένος:
    • τον είχεν τόσα ζαβωμένον η κακή όρεξη (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 438).

[<επίθ. ζαβός + κατάλ. ‑ώνω. Η λ. στο Meursius (‑όννειν) και σήμ.]

• Είδος αρπακτικού, ο «ικτίνος ο βασιλικός» (λαϊκ. ψαλιδιάρης) ή «ο μέλας» (λαϊκ. τσίφτης, κρητ. λούπης):
  • (Ορνεοσ. 577³), (Πουλολ. 661).

[<περσ. zaghan - τουρκ. zağan (Καραποτόσογλου, ΛΔ 14, 1982, 263-67, Kahane, GR III 310). Τ. ζάνος σήμ. κυπρ. (Ξιούτας 1978: 242). Η λ. στο Meursius (‑άνος)· βλ. και LBG]

• Κυνηγητικό σκυλί· σκυλί:
  • έχει και σκύλους δυνατούς …, ζαγάρια (Συναξ. γαδ. 32).

[<τουρκ. zağar. Ο τ. ‑ι στο Somav. και σήμ. Η λ. στο Meursius· βλ. και LBG]

• Κυνηγητικό σκυλί (πιθ. ιχνηλάτης):
  • έχει … ζαγάρια, βαρύσκυλους, ζαγαρογυρευτάδες (Συναξ. γαδ. 32).

[<ουσ. ζαγάρι + γυρευτής]