ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

ΒΑΣΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Θέματα ιστορίας της ελληνικής γλώσσας 

Αρχαίες ελληνικές διάλεκτοι 

Νίκος Παντελίδης (2007) 

Ωστόσο, έχουμε αφήσει ανοιχτό το ζήτημα της αττικής και της «παράδοξης» σχέσης της με την ιωνική. Οπωσδήποτε, η διάλεκτος αυτή μοιράζεται τους περισσότερους από τους χαρακτηριστικούς νεοτερισμούς της με την ιωνική, όπως ήδη αναφέρθηκε, αλλά είναι εντυπωσιακό ότι παρουσιάζει επίσης σημαντικούς κοινούς νεοτερισμούς με τα βοιωτικά. Μπορούμε να σημειώσουμε, για παράδειγμα, το φαινόμενο της ουράνωσης, η οποία φαίνεται ότι στις πρωιμότερες φάσεις της ακολούθησε την ιωνική (και οι δύο διάλεκτοι έχουν π.χ. τόσος [tósos] αντί του βοιωτικού τόττος [tóttos], όλα από το *[tot-jos]), αλλά στη συνέχεια συνέπεσε με τη βοιωτική (η ιωνική έχει π.χ. φυλάσσω [phylásso:], ενώ η αττική/ βοιωτική φυλάττω [phylátto:]/ [phulátto:], όλα από το *[phuláķ-jo:], πβ. (7) παραπάνω). Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι η δυτική Αττική, αποκομμένη καθώς είναι με ορεινούς όγκους από τις ανατολικές περιοχές, υπέστη την επίδραση της βοιωτικής κατά τη μεταμυκηναϊκή περίοδο, κάποια στιγμή αφότου η ιωνική, η οποία περιλάμβανε τουλάχιστον την ανατολική Αττική στον αναπτυξιακό της χώρο, είχε αρχίσει να εξελίσσεται ως διαφορετική ποικιλία. Η ακόλουθη πολιτική ενοποίηση της Αττικής θα πρέπει να δημιούργησε τη «μεικτή» διάλεκτο της κλασικής περιόδου: διάλεκτο γενικά ιωνικού τύπου, αλλά με έναν αριθμό από έντονα διαφορετικά στοιχεία σε σχέση με την ιωνική νόρμα.

Τελευταία Ενημέρωση: 16 Ιούν 2010, 10:44