Φτάνει εγώ με τα φρύδια μου να γνέψω, σειένται ουρανός και γη και καταχθόνια. Σ’ αγαπώ, με του Κύκνου ήρθα τη φύση την απολλώνεια.

5 Την ομορφιά σου για να ραψωδήσουν της χρυσής Ερατώς δε φτάνουν οι ύμνοι· του ζουμπουλένιου σου ύπνου εγώ ειμαι τ’ άσπρο τ’ όνειρο, λίμνη!

Από τα φέγγη τ’ άσβηστα του Ολύμπου 10 κατέβηκα, χαρά στα ριζικά σου, τον ύμνο τον υπέρτατο να ψάλω στην αγκαλιά σου.

Τα μάτια μου κι ας τα φωτοβολήσουν της σάρκας σου τα πύρινα τα χιόνια, 15 το πρόσωπο, τα στήθη σου, τα πόδια, τα θεία λαγγόνια.

Δώσε στο δάγκωμ’ άγριο του φιλιού μου, στα λάγνα πουπουλένια μου τα χάδια, τα ηδονοσταλασμένα του κορμιού σου 20 βαθιά λαγκάδια,

της βρύσης σου τα δροσοπολυτρίχια, του κήπου σου τα κρίνα και τα γιούλια, το αίμ’ απ’ τις φλέβες σου, από τα κόκαλά σου και τα μεδούλια.

25 Στα ολόζεστα ηλιοστάλαχτα φτερά μου, διάπλατα ολανοιχτά θα σε τυλίξω και στον κρουνό γερμένος του λαιμού σου θα σε ρουφήξω.

Κι αν του μεσημεριού το κάμα βράζει, 30 κι αν είναι δροσαυγή, κι αν του ήλιου γέρμα, στα καρπερά σου σπλάχνα θα τινάξω το ερωτοσπέρμα,

καθώς τινάζει μες στης οργωμένης γης τα βάθη ο σποριάς ιερό το σπόρο 35 του σιταριού, θνητέ, που τον προσμένεις θησαυροφόρο.

Το τραγούδι που ο κύκνος τραγουδάει το υπέρτατο προτού να ξεψυχήσει το μέλι ας είναι που βουβός μου ο πόθος 40 θα σε ποτίσει.

Θρήσκα, υποταχτικιά, γυμνή, με μόνο της παρθενιάς σου ολάνθιστης το ντύμα, λούσου μες στης αφάνταστης γητειάς μου το γαύρο κύμα.

45 Καρπούς του γάμου της ισόθεης Λήδας με τον κύκνο θεό τα ωραία σου χέρια τα παιδιά θα κρατήσουν που θα λάμψουν, του απείρου αστέρια.

Και αστέρι πιο λαμπρό, με τα ηλύσια 50 τη γη που δένει ανάερη χρυσή σκάλα, την Ελένη θα θρέψει του μεστού σου μαστού το γάλα.

Μα είν’ ένα θάμα ακόμα πιο μεγάλο, μια χάρη ακόμα πιο μακαρισμένη, 55 κι είναι μιαν ομορφότερη ομορφάδα κι απ’ την Ελένη,

μέσα στα φέγγη τ’ άσβηστα του Ολύμπου, σπάρασμα μιας στιγμής, το σπάρασμά σου. Πιο μουσικό από τον ψαλμό του κύκνου 60 το φίλημά σου.