Στο δρόμο που περνούσα, συρμένη, σα δαρμένη, να βρει μια τρύπα για να σωθεί απ’ το χτύπα 5 σκληρό του ανθρώπου, στο δρόμο που περνούσα μια κοκκινοτριχούσα.

Και λίγο παραπέρα στου δρόμου τ’ άνοιγμα όπου 10 στερνόφεγγεν η ημέρα,— λευκή σαν περιστέρα κι άπιαστη κι αλαφρή σαν τ’ άχυρο του αέρα, πετούσε να χαρεί 15 τον έρωτα, όπου πέρα στερνόφεγγεν η ημέρα.

Και παραπέρα ακόμα στου δρόμου που περνούσα τ’ αυλάκι, 20 ψυχή μαυρομαλλούσα του θανάτου είχε πιει το φαρμάκι, θολόνερο είχε στρώμα και ταφή. 25 Κι ήτανε σα να ζούσε, σα να την είχε πάρει του ύπνου η χάρη εκεί που αβρά λυγούσε το πλαστικό κορμί. 30 Και κάρφωσα, σαν κάτι να μ’ έσπρωχνε, στις τρεις εικόνες, ένα μάτι στοχαστικό, κριτής. —Πέρνα, κοινέ διαβάτη, 35 σταμάτα ο ποιητής!—

Τα πιο φτωχά, τα πιο ριχτά στην καταφρόνια κι αυτά κάποιο σκοπό θ’ αξίζουν μουσικό 40 να τονε λεν τ’ αηδόνια.

Και τί είν’ η συφορά; Κι ο έρωτας; τί να ’ναι κι ο θάνατος; χτυπάνε τα μάτια μας, καθώς 45 στο δρόμο που περνούσα η κοκκινοτριχούσα και ο πόθος ο λευκός και η μαύρη. Τριπλή Μούσα για να ξυπνάει τη λύρα, 50 του κόσμου η μοίρα.