Όταν κατεβαίνει το βραδάκι αγάλια αγάλια στα σοκάκια με το ηλιοβασίλεμα 5 όταν κατεβαίνει, κι η ψυχή μου πνέει και πλέει στη μελαγχολία, κι η ψυχή μου σιγοκλαίει, μες στα βράδια της κι εκείνη, 10 βουβή κρήνη, όσα μέσα της ένα ένα βραδιαστά, σβησμένα,— κι η ψυχή μου βυθισμένη στη μελαγχολία, 15 και όμως πάντα σα να τη γλυκαίνει κάποια προσδοκία που ποτέ δεν έρχεται, και όμως πάντα καρτερεμένη, όταν κατεβαίνει 20 το βραδάκι αγάλια αγάλια στα σοκάκια, την ψυχή μου πιο πολύ, την ψυχή μου τη βαριεστισμένη, πιο πολύ 25 τάχα τί να την ευφραίνει;

Τα παιδάκια.

Τα παιδάκια, καθώς τρέχουν, καθώς παίζουν, φαίνονται δε φαίνονται, 30 τα παιδάκια! Όσο κι από μακριά τ’ ακούς, τόσο σού ξανοίγουν ουρανούς! Τι όλα είναι φωνές που ανθίζουν και γυρίζουν 35 και γεμίζουν και πλαταίνουν και ανασταίνουν τα δρομάκια κάθε βράδυ τα παιδάκια. Κι όλα είναι φωνές που ανθίζουν, 40 αναβρύζουν, βράδιασμα δεν έχουν, όλο υψώνονται μες στο ηλιοβασίλεμα το ροδοξημέρωμα. 45 Κι όλα είναι φωνές που λένε τα όσα πλένε στην αυγή και στη χαρά, στ’ όνειρο, σ’ ό,τι η ψυχή και στη συντροφιά της μοναχή 50 καρτερά, ό,τι καρτερά η ψυχή κι άστρεχτο ασύλληπτο, και για τούτο πιο πολύ, πιο πολλή χαρά, 55 κι όταν κατεβαίνει ακόμα το βραδάκι στα δρομάκια σιγαλά, αργοπάτητα, κρύο φιλί σε χλωμό στόμα.