Τέσσερα τριαντάφυλλα μες στην ανθοδόχη αψηφούν το δρόλοπα και το χιονοβρόχι.

5 Τέσσερα τριαντάφυλλα κάτασπρα, παρθένα, από χέρια, ανθόχερα σαν αυτά, φερμένα.

Στου ασκητή τραγουδιστή 10 φως το ερημητήρι! Χειμωνιά κι η ερμιά, γιορτή κι ανθοπανηγύρι.

Τέσσερα τριαντάφυλλα σαν από τ’ αστέρια. 15 Μέσα τους οι Απρίληδες και τα καλοκαίρια.

Τέσσερα, και αμύριστα, τι τα αρώματά τους τα κρατάν ασκόρπιστα 20 μες στα σωθικά τους,

κι είναι τους τ’ ανάσασμα κι έχ’ η πνοή τους χάρη σαν το μοσκοβόλημα που είναι στο χορτάρι

25 μόλις μοσκοβόλημα· φίλημα. Το χύνει μάννα η γη απ’ τα σπλάχνα της για να μας το δίνει.

Έτσι κι ένας μέσα του, 30 —νους, βουλή, καρδιά του— την που λάμπει αισθάνεται υπερανθρωπιά του,

μα ό,τι λεν τα λόγια του, —ποιός θα το πιστέψει; 35 είναι σα ρωτήματα στου παιδιού τη σκέψη.

Τέσσερα τριαντάφυλλα, χιονοπεριστέρια, μυστικά μιλήματα 40 μέσ’ από τ’ αστέρια,

στα κερένια ανέγγιχτα ροδοπέταλά τους χαραγμένα αμίλητα τα μιλήματά τους.

45 Τέσσερα τριαντάφυλλα, δόξες και κορόνες, και σημεία και μέτωπα, τάματα σε εικόνες.

Τέσσερα τριαντάφυλλα. 50 —Με τ’ αχτιδοβόλα πέταλα, εσύ, πες μου το, πιο λαμπρό κι απ’ όλα,

τι όλο και η παράδεισο, τι όλο και τα ερέβη, 55 τί είσαι τάχα; Ο άγγελος είσαι που λατρεύει;—

—Α! Κι εσύ. Πανέτοιμη κι η όψη σου ν’ ανέβει προς τα ύψη· ο άγγελος 60 είσαι που πιστεύει;—

—Α! Κι εσύ, Καρτέρεμα κάποιου θεού γιομίζει τη θωριά σου. Ο άγγελος είσ’ εσύ που ελπίζει;—

65 —Ω! που ορμή ασυγκράτητη σα να σε φτερώνει, κι εσύ τί είσαι; Ο άγγελος είσαι που λυτρώνει;—

Τετραπλή κι η ανθοψυχή 70 σάμπως να ξαφνίστη. Κι η ελπίδα, ο λυτρωμός, η αγάπη, η πίστη,

και μαζί των τέσσερων η ζωγραφισμένη 75 μια ομορφάδα, γίνεται μια φωνή και βγαίνει:

—Τέσσερα τριαντάφυλλα, μα κι εμείς χορτάρια απ’ της γης τα χώματα 80 κι από τα κηπάρια.

Είσ’ εσύ ο πατέρας μας, γιατί εσύ και ο πλάστης. Απ’ την ώρα υπάρξαμε που μας εφαντάστης.

85 Είσ’ εσύ του φέγγους μας μυστικού ο καθρέφτης. Ζούμε καθώς θέλησες και μας ονειρεύτης.

Αν εμείς τα ρόδα σου, ε- 90 σύ το περιβόλι, κι οι άγγελοι που ρώταγες ζούνε μέσα σου όλοι.

Μια στιγμή σπαρθήκαμε για να ριζωθούμε· 95 μια στιγμή να υπάρξουμε και να μαραθούμε.

Πριν για πάντα πέσουμε στον καταποτήρα, πήρε, μας ξανάσπειρε 100 μαγική σου η λύρα

στην Εδέμ της έκστασης και της αρμονίας για τα καρτερέματα μιας ζωής αιωνίας,

105 τι από χέρια, ανθόχερα σαν εμάς, κομμένα και στο ερημητήρι σου δροσερά φερμένα,

τι από χέρια, ανθόχερα 110 σαν εμάς, παρθένα, στ’ άγιο ερημητήρι σου τάματα δοσμένα,

τι από χέρια ανθόχερα λατρευτά αγγιγμένα 115 για μια τέτοιαν είμαστε μοίρα εμείς γραμμένα.