Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Το φεγγάρι
Δική σας είναι η νιότη που δε σβήνει, κι ας σβήνουν γύρω κι οι ώρες και οι καιροί· κι αν κάτι, σα μαυρίλα τρικυμιάς σας τάραξε τα φύλλα της καρδιάς, 5 το βάθος μαύρο, απάνου είν’ η γαλήνη, άσπρο πένθος η χάρη σας φορεί. Μια φωτιά που δεν καίει —σιγοζεσταίνει— και με πύρινες γλώσσες δεν ορμά· η ψυχή στο πλευρό σας ανασαίνει, 10 κι όσο κι αν είναι ντροπαλή, τολμά. Το φεγγάρι το στόμα σας φιλούσε, αχόρταστο φεγγάρι ερωτικό, και το στόμα σας μου χαμογελούσε, άδολο χαμογέλιο βρεφικό. 15 Στην πατρίδα του φεγγαριού μπροστά μου σταθήκατε μιαν ώρα ονειρευτή, φορούσατε το φόρεμα του γάμου, το φεγγάρι σάς είχε παντρευτεί. Κι αν δεν ήταν τα μάτια σας αστέρια 20 θολωμένου αστραπόδαρτου ουρανού, κι αν δεν ήταν τα μάτια σας λημέρια κάποιου απόμακρου ξένου λογισμού, θα σας έλεγα απείραχτη παιδούλα που στάθηκε στην πόρτα την κλειστή 25 του παλατιού του πόθου με τρεμούλα, και δεν τολμά ν’ ανοίξει για να μπει. |
