Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Κηδεία
Τη γνώρισα, και σαν αργά και σαν ανώφελα, όμως μ’ εκείνη σα να γνώρισα το μάγεμα του πρώτου καημού· και θρίαμβος βακχικός μ’ εκείνη ήταν ο δρόμος, και τρόμος· του Βερτέρου η φλόγα, η φούρια του Κιχώτου. 5 Ύστερα τ’ αποκάρωμα και η σκέψη σε μιαν άκρη, και ο ρεμβασμός, παρηγοριά τ’ άπραγου, του θολού. Κάλμα! Στερεύει το στερνό της στενοχώριας δάκρυ, το κάρφωμα και της ματιάς και της καρδιάς αλλού. Χρόνια και χρόνια πέρασαν. Ζούσε δε ζούσε, αχνή 10 μια θύμηση, μια εικόνα. Γλιστρούσες αποπάνου της, ζωή μου, δειλή και οκνή, πάντα, ίδιο ονειροσάλεμα, στον ίδιο αέρα αγώνα. Μια εφημερίδα. Στο πρωινό το ξύπνημα. Δυο τρία λόγια στον τόπον η αγγελία που στέκει πλερωμένη: 15 «Την εκηδεύσαμεν». Εκείνη, εκείνη η κηδεμένη! Ζάλη, βούρκωμα, πάγωμα, σα να είχε αγγίξει η κρύα γη, που τη ρούφηξε, κι εμέ. Σε λίγο, ως πρώτα εμπρός μου κι αδιαφορίες μου και έγνοιες μου στην ξεγνοιασιά του κόσμου. |
