Πώς πλάι μου και πώς μέσα μου φουντώνεις και ανατέλλεις, του νυχτολούλουδου ψυχή, του αυγερινού παρθένα! Της πέτρας ο ζωντανευτής, ο αρχαίος Πραξιτέλης, την πνοή θα την έπαιρνε από σένα,

5 την πνοή που τον έσπρωξε να ζωγραφίσει επάνω στην πέτρα, μες στα χέρια του —θαύματα χέρια— ανθούσα, τον Έρωτα τον πλάνο, την κελαηδήτρα Μούσα.

Τη Μούσα και τον Έρωτα. Και, ω Μούσα, της σοφίας 10 η γαληνή μητέρα! Τον Έρωτα, της πύρινης ζωής, της τρικυμίας τον άρχοντα πατέρα.

Τη Μούσα και τον Έρωτα. Ζωντάνεψε τα δύο, και με το ίδιο πρόσωπο και με την ίδια χάρη 15 τα δίδυμα της τέχνης του, στο κρύο λιθάρι ωμό, το πλαστικό σμιλάρι.

Περνάνε χρόνια και λαοί. Ξεφύτρωσ’ έξαφνα απ’ τη γη το πραξιτέλειο λείψανο, το μαρμαρένιο κρίνο. 20 Κανείς δεν ήξερε να πει κανείς, αν είναι ο Έρωτας, αν είναι η Μούσα εκείνο.

Ρίχνει τ’ αστέρι του Καιρού χλωμή φεγγοβολιά στα βαθιά μάτια, στου μετώπου τα πλατιά… Κι εσείς, μαλλιά, σγουρά περιπλοκάδια!

25 Και τα συντρίμμια σου, Ομορφιά, φωτοκοσμοσημάδια!

Στο πλάι μου πώς μοσκοβολάς, πώς μέσα μου ανατέλλεις, φως, άνθος, Έρωτα, ηδονή, Μούσα, Ηγησώ, Παρθένα! Της πέτρας ποιός ζωντανευτής Ορφέας, ποιός Πραξιτέλης να σ’ έπλασεν εσένα;