Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Το βιβλίο και το ροδοπέταλο
Μιλάν το ροδοπέταλο και το βαρύ βιβλίο: «—Σα δάσος είμαι απάρθενο και σα νεκροταφείο, βαθιά είν’ εντός μου ο λογισμός και τ’ όνειρο και η ρίμα. Πώς ήρθες; Πώς με διάλεξες; Για γάστρα σου ή για μνήμα; 5 Στα φύλλα μου θα μαραθείς, δε θα χαρείς τον ήλιο, του νου είμ’ εγώ τ’ αραχνιασμένο ανήλιαγο βασίλειο, μήτ’ άνοιξη, μήτε δροσιά, σκαμμένη μού είναι κι η όψη· θα σβήσεις, δίχως το φιλί του Απρίλη να σε κόψει». «—Απ’ τη στιγμή που σε είδα, 10 σ’ αγάπησα· έτσι θ’ αγαπά το σύγνεφον η αχτίδα. Δεν ξέρω πώς με μάγεψες, ευλόγησα το χέρι που με σφιχτόδεσε μ’ εσέ. Για να σου γίνω ταίρι;… Τ’ αδέρφια μου τα ξέχασα, δε θέλω ούτε τ’ αηδόνια. Μαύρα ψηφιά, χρησμοί βουβοί, κορακοζώητα χρόνια, 15 ύπαρξη νέα, παράξενα και η λάβρα και το κρύο… Σαν κόσμο αποκαλυπτικό σε βλέπω, σα νυμφίο, και δεν αξίζει όλ’ η ζωή μ’ όλο το φως το πλάνο τ’ αργό μου το ξεψύχισμα στην αγκαλιά σου επάνω». |
