Άγαλμα. Και σε πλάθει στης φαντασίας τα βάθη και στου καημού, όχι του γλύπτη η σμίλη· 5 του πάθους το κοντύλι και του ψαλμού.

Πρωί, βράδυ, μεσημέρι, για σένα ο νους το χέρι το κατηχεί, 10 κάλμα οι καιροί ή δρολάπι, στα πόδια σου είμ’ η αγάπη, κι εσύ η ψυχή.

Εγώ στην άθεη πλάση για σένα εικονοστάσι, 15 για σε βωμός· εγώ στη μαύρη μου ώρα για σε κι η οργή και η μόρα, κι ο πειρασμός.

Εγώ στη δούλεψή σου 20 και οι θησαυροί του Κροίσου κι η φτώχεια· απλός, η σκέψη αθώας παρθένας, και φταίστης κρυφός, κι ένας και πολλαπλός.

25 Όμως πιο μέσα μου, όχι. Μες στης καρδιάς την κόχη την πιο κρυφή κάποιου προγόνου το αίμα μου κράζει: Είν’ όλα ψέμα! 30 Κι η αλήθεια; Εσύ!

Στα βάθη μου κρυμμένη και σα μαρμαρωμένη θα ζεις! θα βγεις από το μάρμαρό μου, 35 Γαλάτεια στο πλευρό μου, φως της αυγής.

Στην ορφική τη λύρα, Ψυχή, Ευρυδίκη, Μοίρα, θα λατρευτείς. 40 Κι η ορμή κορμί αν σ’ ανάβει, στου ονείρου το καράβι ταξιδευτής

μ’ εκείνο θα σε πάρω, στον Έρωτα ή στο Χάρο 45 και σ’ ό,τι ζει και σ’ ό,τι έχει πεθάνει του γάμου το στεφάνι μας πάει, μαζί.

Ό,τι κι αν είμαι, και όπου, 50 η δόξα και του ανθρώπου, για σε θα ’ρθώ. Στον τάφο ή στο κλινάρι —μ’ εσένα είν’ ίδια η χάρη— να κοιμηθώ.