Της Ιεριχώς μοσχόβολα τριαντάφυλλα, στα Βαγγέλια τ’ αρώματα σκορπάτε, Πίστης Εσείς και αγάπης λόγια ανίκητα της άπιστης καρδιάς μου της μιλάτε.

5 Από τα κέδρα του Λιβάνου ισκιώνεστε, δροσίζεστε απ’ το ρέμα του Ιορδάνη, στου Ιησού Χριστού τον έρωτα τα νιάτα σας φέρνετε σμύρνα, μάλαμα, λιβάνι.

Τα θεία ν’ ακούτε μυστικά του ρήματα, 10 και ο πόθος σας και η έγνοια και η σκλαβιά σας καταφιλώντας τ’ άχραντα ποδάρια Του, τα μυρώνετε μέσα στα μαλλιά σας.

Απάνου στο Σταυρό καθώς αργόσβηνε, την πανάγια θρηνήσατε ομορφιά Του, 15 στα μαύρα η πλάση, η φύση, ο ήλιος, ντύνονταν, στα μαύρα και οι καρδιές σας εδώ κάτου.

Την πέτρα όταν του τάφου Του συντρίβοντας, ξαναφώτισε ο Κύριος τη χτίση, Ήσαστ’ εσείς τα πιο ακριβά του χτίσματα 20 που στάθηκε να πρωτοχαιρετήσει.

Θυγατέρες της Σιών, μοίρες ισάγγελες, τη δόξα του Κυρίου στεφανωμένες, Σας αγαπώ, γιατί όσο και αν αγιάσατε, μένετε πάντα ανθρώπινα πλασμένες.

25 Γιατί μέσα στο Θεάνθρωπο, στοχάζομαι, που όλη σας την καρδιά την έχει πάρει, του Θεού τόσο δε βλέπετε τη δύναμη όσο του ανθρώπου αισθάνεστε τη χάρη.

Και από τον παντοδύναμο το Λόγο του 30 σας φτάνει ο ήχος της φωνής του μόνο, και μαζί του είν’ η έρημος λαμπρότερη απ’ τον ουράνιο του Πατρός Του θρόνο.

Θυγατέρες της Σιών, και το λαχτάρισμα που σας τρεμοσαλεύει τ’ αγνά στήθη, 35 για του Σταυρού είναι το νυμφίο το μάρτυρα πιο πολύ απ’ τον Κύριο που αναστήθη.

Όμως Εσείς τον κάματε τον άνθρωπο να θρονιαστεί θεός θεών εδώ κάτου. Μαγδαληνή Μαρία, και τ’ ωραιότερο 40 απ’ όλα Εσύ είσαι, Εσύ, τα θαύματά του.

Και πιο καθάρια η δόξα σας ξανοίγεται στο μοναχό σιγαλινό σας δάκρυ, παρά στων Αποστόλων τα κηρύγματα, παρά στην Οικουμένη απ’ άκρη σ’ άκρη.