Στα Ηλύσια γοργοδιάβαινε των ιδεών των αΰλων, του νέου καιρού τραγουδιστή, των γκαρδιακών σου φίλων δόξα, σημάδι των εχθρών, φέρε στην πλάση επάνω τους ίσκιους τους μακαριστούς, εκεί που στέκει πλάνο 5 το αστροσυγνεφοσκέπαστο της Φαντασίας παλάτι, και μέσα ο Στίχος όλος νους, φως όλος, όλος μάτι. Γιορτή δεν είναι των αργών, μηδέ τροχός που φτάνει χέρι ασυλλόγιστου ή τυφλού το δρόμο του να κάνει, μηδέ το σφυροχτύπημα στο υπάκουο απάνου αμόνι, 10 που είναι για κάθε ανθρώπου αφτί και που τ’ ανίδεου σώνει, μηδέ λιγόζωο το στενό και το ρηχό το αυλάκι που να του αλλάζει δύνεται το ρέμα και παιδάκι. Ο Στίχος περπατάει, πετάει, σέρνεται, στέκει, τρέχει, αρματολός και πολεμάει, και μάγος και κατέχει 15 παιγνίδια και τσακίσματα, ξορκίσματα, βοτάνια για να τα δένει δαμαστής επίγεια κι επουράνια. Ο Στίχος είναι ο Πήγασος κι ο αϊτός του Ολύμπου. Ιδές τον! Των ιάμβων είναι το φτερό κι είναι των αναπαίστων το βήμα, κι είναι η γληγοράδα εκείνος των τροχαίων, 20 και του σπονδείου το σκόνταμμα του αργού, και των αρχαίων αρμονιών ο αντίλαλος, και μόνο πως τ’ αρχαία πρόσωπα σαν πρωτόβλαστα τα κάνει, του Πρωτέα παιδί και αλλάζει την ειδή και μαζί πάντα μένει θεϊκή ψυχή μες στο σκληρό το χάλκωμα χυμένη.

25 Στης Φαντασίας το παλάτι, ω Στίχε, ω πλάστη, φύσα στους ίσκιους τους μακαριστούς πνοή ζωής περίσσα, ν’ αστράψουν κάμε τους και να βροντήσουν με τη γλώσσα την πλούσιαν από τωρινά και από παλιά και απ’ όσα της φέρνουν μέσ’ από μεριές και μέσα από αιώνες 30 οι νόμοι, όχι των άσοφων δασκάλων οι κανόνες, τη γλώσσα που ατελεύτητα γεννάνε, χαλάν, πάλι πλάθουν, εις μιαν ακούραστη κι άκριτη πάντα πάλη τα δυο θεόργιστα και πολυκέφαλα στοιχεία: των ποιητών με τους λαούς η γιγαντομαχία. 35 Χαίρε, Βουκέφαλε, που δε σε δένει χαλινάρι, μόνο το βασιλέα Ρυθμό δέχεσαι καβαλάρη!