Αγνάντια στο παράθυρό μου, εσπερινό φεγγάρι, δεν έρχεσαι, όπως πρώτα, να σταθείς, για νά μπεις ύστερα στο ερημικό κελί και να σε πάρει να γείρεις μέσα του και να φωταπλωθείς.

5 Στο θησαυρό του Σύμπαντος, φεγγάρι, αγνό μαργαριτάρι και σ’ άλλην ώρα άλλων ψυχών κορόνες να στολίσεις πας, χτυπάς με τις αχτίδες σου στα χέρια σου σα να κρατάς από τον Έρωτα παρμένο το δοξάρι.

Αγνάντια στο παράθυρό μου κι οι ουρανοί σκοταδεροί 10 την απουσία σου σαν το θάνατο πενθούνε. Καλότυχοι που αργά τη νύχτα ή προς τον όρθρο όσοι μπορεί με τα πλανέματά σου να μεθούνε.

Μα νά! Μια φλόγα φλόγισε τον ουρανό που το φεγγάρι σάμπως να τον εδρόσιζε, καθώς τον πέρναγε απαλά. 15 Στου φεγγαριού τον τόπο έν’ άστρο, απρόσκλητη μια χάρη, συμμαζεμένη, ασκόρπιστη, σιβυλλική, και με τραβά.

Έν’ άστρο με όνομα που το ξεχνώ, τι δεν το θέλω. Πύρινο αστέρι ανώνυμο στην ποίηση γύρισε και ζήσε, σε πλάση που είμαι ανήμπορος για να την πω, ανατέλλω· 20 δεν κατεβαίνεις προς εμέ σαν το φεγγάρι, θα είσαι

κάποια ουρανοκρατόρισσα φωτιά, καις, βράζεις, λιώνεις, μπάζεις και υψώνεις προς τα απέραντα και τα χαώδικα, και δίχως μιλώντας, και σαν τα όνειρα, ρομαντικά να συνταράζεις, σαν άχυτο σκούσμα του Ιώβ φέγγεις και σαν του Αισχύλου στίχος.

25 Και σα να σκοτιδιάζουν πιο πολύ τα ουράνια ολόγυρά σου, μπορεί, για να φαντάζει σου λαμπρότερη η φεγγοβολιά. Του φεγγαριού του ερωτικού γλυκά τα θηλυκά φιλιά, φωτιά για το θρησκευτικό λαχτάρισμα το ξάφνισμά σου.