Ω! τα ματάκια σας πρωτανοιχτά κάτου εδώ στη ζωή πέστε μου ποιός μπορεί να τ’ αντικρίσει, να τ’ αντικρίσει δίχως να συγκινηθεί;

5 Ποιός από μας που όσα του κόσμου εμπρός μας δείχνονται, είτε μεγάλα, είτε μικρά, δεν είναι παρά μόνο όπως τα βλέπει καθρεφτισμένα στα βαθιά του ο λογισμός μας, ούτε μεγάλα, ούτε μικρά, 10 παρά, συχνά, μεγάλα τα μικρά, και μικρά τα μεγάλα, κάμπια είν’ η δόξα του βασιλιά, και θάλασσα είν’ η στάλα;

Ω! τα ματάκια σας πρωτανοιχτά 15 κάτου εδώ στη ζωή, πώς μέσα τους μιλεί μ’ όλη την ένταση της γλώσσας που είναι τους η ματιά, πώς μέσα τους μιλεί το ξάφνισμα όταν το καλεί 20 κάποιου που δεν προσμένεις η θεωρία, αγκούσα, ανηξεριά, απορία, ένα ρώτημ’ αμίλητο: —Γιατί; Πώς ήρθαμε και πού ήρθαμε, και τί, και τί τάχα μάς μέλλετ’ εδώ πέρα, 25 στο χάος που το λέτε αέρα, κάτου από τη γητειά, από τη φοβέρα, και κάτου από τη σαϊτιά που τηνε λέτε «ανθρώπινη ματιά;»

Ω! τα ματάκια σας πρωτανοιχτά 30 προτού να πάρουν την ορμή που ευφραίνει και που μαγνητίζει τον ποιητή κι όποιον ξέρει τί αξίζει της χαράς ένας ίσκιος, μια ιδέα της χάρης, 35 όπως και απ’ όπου να τα πάρεις, κι ένα κορμάκι μέσα στου κόσμου γύρω τριγύρω πόσα κορμιά, σημαδεμένα, μαγαρισμένα απ’ την ακάθαρτη ασκημιά,— 40 πριν πάρουν την ορμή που όλο τα πάει τρεχάτα και όλο τα κρατεί στα μουσικά πλασμένα τους κινήματα και στα σοφά αδασκάλευτα παιγνίδια, χωρίς το δρόμο του φτερού, 45 μόνο το τίνασμα του λυγερού που πάει φτερούγα να γενεί, σα να ’ρχονται απ’ της τέχνης την πηγή και από της ομορφάδας τη φωλιά, αλιγόστευτα, αμέτρητα, πάντα ίδια!

50 Ω! τα ματάκια σας πρωτανοιχτά κάτου εδώ στη ζωή, σαν τα πρωτόειδα πώς πρωτοκοιτάζουν, μ’ έκαμαν πιο σφιχτά να δεθώ με τ’ αχνά τα ταπεινά 55 που εδώ σέρνονται αγνάντια μας και γύρω, με φέρανε στου κόσμου τα μικρά σκυφτός κι εγώ πλάι τους να γείρω, και να βάλω στα δειλά και στα σκληρά σαν παραπεταμένα μου τραγούδια 60 του κόσμου τ’ απορίματα και τ’ αποδιαλεγούδια, για να τα ντύσω μέσα στα σκληρά και στα δειλά, σαν παραπεταμένα μου τραγούδια με τη δόξα που θα ζήλευε περνώντας 65 και θωρώντας την κι αυτός ο Σολομώντας, με τη δόξα που την έχουν —του Ιησού καθώς μίλησε το μίλημα— του αγρού και τα πιο φτωχά λουλούδια!