Στην Πολιτεία που την πότιζε ο Σάρνος, που τη φωτόκαψε η λάβα, στη χώρα την ξεθαμμένη που στέκεται τώρα σαν την αμίλητη σκλάβα νεράιδα, 5 κρίνα της Τέχνης εκεί ξανανθίζουν ξεριζωμέν’ απ’ τη γη των Ελλήνων. Μέσα σε πλούτη ελεφάντων και σμάλτων οι ανθογραμμένοι ζουν Έρωτες, λύρες αλαφρογγίζουν αυτοί, πέρα εκείνοι 10 φέρνουν τα χείλη απαλά σε φλογέρες, άλλοι λουλούδια πουλούν, κι ανθοπλέχτες άλλοι περνούν, γελαστοί χαίροντ’ άλλοι το γλυκοσάλεμ’ ανάερης κούνιας. Τούτοι στ’ αμπέλια τρυγώντας γιορτάζουν· 15 των σταφυλιών το γλυκόπιοτον αίμα στα πατητήρια το στάζουν εκείνοι. Τρέχουν εδώ καβαλάρηδες, φεύγουν πολεμιστάδες εκεί, παραπέρα σταίνουν τοξότες πολέμου καρτέρια, 20 λούζονται, πίνουν, χορεύουνε, παίζουν, χέρια ανυψώνουν και δέονται και στέκουν σα λειτουργοί μιας χαρούμενης πίστης. Άλλοι σε ολάργυρα ολόρθοι πετώντας άρματα που ήμερα σέρνουν δελφίνια 25 λες πως τραβούν προς τα μέρη της Κύπρου, για να δεχτούν τη μεγάλη τους Μάνα. Κάπου ακλουθούν πλατυφτέρωτες Νίκες… Και στα μεστά των Ερώτων κορμάκια με των παιδιών τη χαρά ολοσμιγμένη, 30 με των παιδιών των θεών η γαλήνη μια τρισελεύτερη πλάθει ομορφάδα.

Μέσα σε ανήλιαγα, σ’ άψαχτα βάθη μια Πολιτεία, μιαν άλλη γη ξέρω φωτοκαμένη, βουβή, ξεθαμμένη· 35 μέσα εσύ στέκεις, και μέσα εσύ τρέχεις, μέσα της είσαι ο λαός των Ερώτων.