Έρχομ’ εγώ, φτάνω εγώ προς Εσένα!

Κι έτσι σε ημέραν ηλιόκαλην όπως το βραδινό ξαφναπλώνουμε σκότος κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη 5 για να χαρούμ’ εκεί απάνου στον τοίχο κάποιους ριγμένους μ’ έν’ άλλο φως ίσκιους, έτσι στο φως της ζωής μου ένα σκότος έξαφν’ απλώνω. Της είπα της Νύχτας: —Κλέφτρα, δεν τρέμω, να ψάξω σε στάσου.— 10 Κι έκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη, για να χαρώ ξανοιγμένον απάνου στου μυστηρίου τον αγκρέμιστο τοίχο, ω! τον ολόφωτον ίσκιον, Εσένα!

Και της καρδιάς: —Ξεριζώσου, της είπα, 15 και της βουλής μου: —Παράλυτη πέσε! Σβήσου! Της μνήμης, της γνώμης: Κοιμήσου! Τη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνω κάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπη τη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώντας 20 ποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα. Κι έκραξα: —Μάτια, κλειστείτε, και χείλη μου, βουβαθείτε, κι αφτιά, μην ακούτε. Κι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο, ξένο και απ’ όλα του γύρω και ολούθε 25 σαν από αέρα και σαν από λάβρα το γοργοφύσημ’ ακράτητο πήρε προς τ’ αξεδιάλυτου χάους το δρόμο, είπα: —Εσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα, γίνε Καρδιά, Φαντασία και Μνήμη, 30 δείξου Βουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη, κάψε με Λύπη, Χαρά φίλησέ με, κλείσε μ’ εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη, στόμα σου εσύ και ακοές μου και μάτια. Κάμε μ’ Εσύ, κλείσου μέσα μου Εγώ μου 35 και με του είναι σμίξου το είναι!