Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
13
Και των ανθρώπων και των Θεών και των αιώνων η λατρεμένη, στα περπατήματα των καιρών, Αθήνα, Ελένη! 5 Από αφεντάδες είσαι λογής και περασμένη και μολυσμένη, μα πάντα απάνου κι απ’ όλα ζεις, Αθήνα, Ελένη! Και με όσες φέγγεις όψες και αχνές 10 και λαμπρές μέσα στην ιστορία, σαν κάποιους είσαι Θεούς. Και πολλές εσύ και μία. Εσύ και οι Μούσες είσαι κι οι εννιά και οι τρεις οι Χάρες, εσύ οι Σειρήνες. 15 Και όμως δεν είσαστε η μια, Αθηνά Αθήνα, Αθήνες; Μέσα μου τώρα και αργοσβηστά τα που με ζούσανε πανηγύρια, το ’να με τ’ άλλο, σπιτιού κλειστά 20 σαν παραθύρια. Και τις αγάπες και τους θυμούς κι όσα ήταν πρώτα χαρά και φως μου, και της Πολύμνιας τους ασπασμούς τα βλέπω εμπρός μου 25 σαν πεθαμένους μακριάθε λαούς, από ξεφτίσματ’ άπιαστα χνούδια, και τις αγάπες και τους θυμούς και τα τραγούδια. Και στέκω αδιάφορος και σ’ εσέ 30 μπροστά, των τόπων, Αθήνα, Ελένη· ναέ, λείψανα, είδωλα, γόη ουρανέ, μου είστε σαν ξένοι. |
