Μόνο ένας πόθος, πόσο απαλός! δε σβει από σένα μέσα μου ακόμα. —Τ’ άνθος που μέσα του είν’ ο Θεός, ψυχή στο σώμα,

5 που της ημέρας τού ειναι Θεός, φιλί στα φύλλα, ψυχή στο σώμα· σάρκα αθηναίος πήρε ουρανός σ’ αυτό το χώμα,

κι έγινε λούλουδο· και στεριά, 10 θάλασσα, με άρωμα και με χρώμα, το υφαίνουν χέρια πονετικά στο αττικό χώμα,

κι ύστερα τ’ άνθος αυτό που ζει μια πόσο ωραία ταπεινή ζήση, 15 μιαν αποθέωση το πάει χυτή σ’ όλη τη φύση.

Στεριές και θάλασσες και ουρανοί γίνονται εικόνα και ζωγραφιά του· το φως απάνου μ’ ένα φιλί, 20 κι η Αθήνα κάτου.

Τ’ άνθος κορόνα που το φορεί κι έτσι νέος πάντα ζει και ο χειμώνας, κι είν’ η ευωδιά του σα να ήταν πνοή και ο Παρθενώνας,

25 κι είναι σα ν’ άλλαξε την ειδή, του ματιού που ήταν ηλιογιορτάσι, κι είναι σα να ’γινε ανθοπνοή κι η αττική πλάση,

και λες δε δύναται σ’ άλλη γη 30 ν’ ανθοβολήσει και να μυρίσει· για τ’ άνθος τούτο τέχνη αττική κι η αττική φύση.

—Ω! Εσύ που φέρνεις και που κρατάς κοντά τη λύρα στα δάχτυλά μου, 35 στερνή, και στέκεις σα να φυσάς μες στη φωτιά μου,

Καλή! Στους κήπους το μενεξέ για να θερίσεις πήγαινε, πέτα, και τα στεφάνια πλέξε για με 40 και τα μπουκέτα.

Όλα όσα ο νους μου κι όσα η καρδιά, τραγούδι, αγάπη, δύναμη, αστένεια,— θα μου φερθούνε σε μια ευωδιά μενεξεδένια.

45 Κι αν, πριν τελειώσεις το θερισμό, μάθεις πως τέλεψεν η ζωή μου, σκόρπα τον πάναγνο θησαυρό στο κρύο κορμί μου.

Ή χώμα ή πνεύμα, θα ’λεγα: Θεέ! 50 κι η αττική χάρη, δόξα, μεθύσι, γέρνει —ήρθε ολόανθη— σ’ εμέ να με νεκροφιλήσει.