Στ’ αργαστήρι μας βρίσκεται ο παλιός ο χρυσελεφαντένιος αργαλειός· νυχτοήμερα κι εμείς ανυφαντάδες, για τους γαμπρούς και για τους αφεντάδες

5 υφαίνουμε τα διάφανα πανιά, που δείχνουνε τη γύμνια στα κορμιά σαν το φεγγάρι μέσ’ από τα κλώνια· τα πανιά ροδοσύγνεφα και χιόνια.

Και με το μεροκάματο, παιδιά· 10 και στα ξενύχτια με καλή καρδιά. Βαθιά η χαρά, βαριά κι αν είναι η έννοια· τα στημόνια καημός, ρυθμός τα χτένια.

Δουλεύουμε ασπρομάλληδες και νιοι και τ’ αγανό και το κρουστό πανί 15 και ιδροκοπώντας λάμπουμε. Γιά κοίτα πώς φτερωτή πάει κι έρχεται η σαΐτα!

Με πουλιά το πλουμίζουμε λογής, με την πούλια, και τ’ άνθια της αυγής, τον έρωτα μεθάμε στα κρεβάτια, 20 και ντύνουμε του ρήγα τα παλάτια. Ο Καιρός που σε ρέματα θολά σέρνει τα πάντα κι όλα τα χαλά, στ’ αργαστηριού το μέτωπο απιθώνει κορόνα μαγική, και το στοιχειώνει.

25 Τ’ αργαστήρι μας γίνεται ναός και το λατρεύει ολόγυρα λαός. Κάθε γενιά που ανθίζει και που σβήνει άσβηστο ανθό το διάβα της του αφήνει.

Παίρνει από τον πατέρα το παιδί 30 κληρονομιά της τέχνης το κλειδί κι από τη μάνα, ουρανοδότρα στάλα, τη μαστοριά βυζαίνει με το γάλα.