Αγάπη μου, θυμάσαι την ημέρα που αλλάξαμε τα στέφανα του γάμου; Κόσμου άλλου η παρθενιά σου περιστέρα προτού φύγει στον άλλο κόσμο πέρα, 5 στερνοφιλιόταν με τα ονείρατά μου.

Ίδια σ’ ένιωθα, του Ήλιου θυγατέρα, να σπέρνεις άνθος νέο μες στην καρδιά μου. Ευωδιές μπαλσαμώναν τον αέρα. Αγάπη μου, θυμάσαι την ημέρα 10 που αλλάξαμε τα στέφανα του γάμου;

Το φως από ιλαρότατον αιθέρα με τους ίσκιους γλυκόσμιγ’ εδώ χάμου, ώρα σα χαμογέλιο από μητέρα στο παιδί της… Θυμάσαι την ημέρα 15 που αλλάξαμε τα στέφανα του γάμου;

Το αλαργινό θυμάσαι το ξωκλήσι που αλλάξαμε του γάμου τα στεφάνια; Ολόγυρά του βούιζε το μελίσσι, το μαρτυρούσε η μουρμουρίστρα η βρύση 20 κι ας το κρύβαν τριγύρω τα πλατάνια.

Θυμάσαι το ιερό μας το μεθύσι στ’ άνθια και στα κεριά και στα λιβάνια, που μας είχε κατάβαθα σκορπίσει το Χόρευε Ησαΐα; Ω το ξωκλήσι 25 που αλλάξαμε του γάμου τα στεφάνια!

Αργογλιστρώντας ο ήλιος προς τη δύση τα φιλιά του μας έστειλε τα ουράνια και στάθηκε για να μας χαιρετίσει σα βγήκαμε ταιράκι απ’ το ξωκλήσι 30 που αλλάξαμε του γάμου τα στεφάνια.

Και τότε, νά! σα θεό και σαν πατέρα τον Ήλιο είδα μονάχα ολόγυρά μου… Στο δικό σου βωμό από τον αιθέρα, Θεέ και πατέρα, εκείνη την ημέρα 35 μας άλλαξες τα στέφανα του γάμου!