Σε μαρμαρένια θέατρα, με αρχαία καρναβάλια παιζογελούσ’ ένας λαός τον ξεπεσμό του… κι ήρθε το μέγα μήνυμα και φέρνει το χαμό Του. Βογκήστε βόγκο απελπισιάς, κορφές και περιγιάλια!

5 Και τίποτε δεν άλλαξε, μήδε το φως της μέρας, μηδέ η χαρά του γιορταστή· και πέθανε ο Πατέρας. Κι απ’ το ξεφάντωμα, σκληρό, στου μεθυσιού τη βράση, το τέκνο σε δρασκέλησε, Νεκρέ, για να προφτάσει.

(Μα είν’ ένας Νους, ο δικαστής, μια Μοίρα, η εκδικήτρα, 10 στο φρενιασμένο το λαό που δίνει τίμια λύτρα κι αφέντες του έχει τύραννους, τούρκους, ληστάδες, μπράβους, και μπαίγνιο ζει του πονηρού και σκλάβος μες στους σκλάβους).

Όσο που νά ’ρθει του καιρού το πλήρωμα, και σάρκα νέα η ψυχή Σου να ντυθεί και να ξαναπροβάλεις 15 από μακριά μ’ ένα χρυσό τιμόνι σε μια βάρκα, της Πολιτείας κυβερνητής και της ανεμοζάλης.

Ώς τότε θα είναι η μνήμη Σου σαν το χλωρό Σου μνήμα, εσένα που ήταν η ζωή σα χωρισμένος βράχος άνανθος, κι από το βοριά δαρτός κι από το κύμα, 20 κι απάνω απ’ όλους τους δαρμούς ασάλευτος, μονάχος.

Και πάντα θα είναι η μνήμη Σου σαν το χλωρό Σου μνήμα, και στο μνημόσυνό Σου σαν κάποια αλύπητη ποινή, σαν ένα βαρύ κρίμα, σαν κόσμου καταποντισμό θα κλαίμε το χαμό Σου.