Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Ύμνος των αιώνων
Μητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη, δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες· του συντριμμού σου τα σπαθιά σ’ τα κάμανε φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες. 5 Και οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου το νικηφόρο χέρι του Ρωμαίου, κι η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Βυζάντιο, στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου, κι αυτό το κάστρο που μουγκρίζει μέσα του 10 της Βενετιάς ακόμη το λιοντάρι, κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι, και του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο στ’ όνομα που μας έρχεται στο στόμα 15 —με το γάλα της μάνας που βυζάξαμε— σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα, όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε, σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα, στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε 20 κι είναι σα σπλάχνα απ’ το δικό σου το αίμα. Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα, ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ’ αιώνια, κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα, η νέα τρανή Πατρίδα η πανορμόνια! 1896
|
