Των καιρών ω καλύβι των πρωτανθισμένων! Μήτε η Βαβέλ της πολυθόρυβης της Χώρας και μήτε η γαληνότατη ψυχή του κάμπου, μήτε ο χρυσός ο κουρνιαχτός της πλατιάς ρούγας, 5 μήτε της ρεματιάς ο αηδονόλαλος δρόμος, τίποτε, μήτε δείχνεται, μήτε μιλάει προς το γυμνό και τ’ άνανθο παράθυρό σου, των καιρών ω καλύβι των πρωτανθισμένων! Όλο της γειτονιάς ο αντίλαλος απάνω 10 στο τραχύ καλντερίμι το τουρκοχτισμένο, κι όλο η σκιά του μαύρου τοίχου στο σοκάκι, και στα έρμα θεμέλια τ’ αστραποκαμένα πριν φτάσουν και υψωθούν ώς του σπιτιού τη δόξα, αθέριστη κι ακόλαστη πάντα η τσουκνίδα. 15 Και στο γυμνό και στ’ άνανθο παράθυρό σου μια μαυροπράσινη φωλιά σα μια καρδούλα, πάντα αδειανή φωλιά και πάντα καρτερώντας, του κάκου καρτερώντας να ξαναγυρίσει το πρώτο και στερνό φευγάτο χελιδόνι. 20 Ω διψασμένα μάτια και μαγνητισμένα απ’ της φωλιάς τη μαυροπράσινη ορφάνια! Και ω τρομασμέν’ αφτιά κι απ’ το σκοπό που φτάνει μες στο γυμνό και στ’ άνανθο παράθυρό σου, ψηλάθε απ’ τη σκεπή σου τη χορταριασμένη, 25 των καιρών ω καλύβι των πρωτανθισμένων! Και είν’ ο σκοπός που πάντα παίζει αργοφυσώντας στης νύχτας τη φλογέρα την καταραμένη ο γκιόνης, του κακού λαλητής και προφήτης.