Και ήρθα βοσκοπούλα στα βουνά, και ήρθα βλαχοπούλα στα καλύβια· χτύπησε καρδιά και στα λιθάρια, σάλεψαν φτερά και στα μολύβια.

5 Κι ένιωσαν και οι λόγγοι κάποιο νου, και κατέβη η χάρη ώς το σκουλήκι και μαλάκωσε ρυθμός και το σκοπό που σκορπούν ουρλιάζοντας οι λύκοι.

Και ήβρα κι έζησα σε κάποια 10 κρυσταλλένια απέραντα παλάτια, μέσα στων παιδιών τα ολάνοιχτα γλυκοξαφνιασμένα μάτια.

Και με κύκλωσαν βασιλικά σα χερουβικά πνεύματα πλήθια, 15 γύρω στις σπιθόβολες γωνιές, τα θησαυροφόρα Παραμύθια,

κι όπου διάβηκα έπλεξαν για με τ’ άγρια και τ’ αμάραντα λουλούδια και τρανά με διαλαλήσαν των βουνών 20 τα νεραϊδογέννητα Τραγούδια.

Κι έγιναν στρατός μου αυτά, κι έγιναν λαός μου εκείνα. Όμως τώρα δίψα νέα με καίει και με δέρνει μια άλλη πείνα!

25 Σα να μη μου φτάνουν οι κορφές, γύρω η πλάση σα να με ταράζει. Είμαι η ξένη! και είμαι η ξένη! Και με τρώει ένα μαράζι!

Ήθελα ένα κάποιο φτέρωμα 30 να ξανάρθει να με υψώσει πέρα από τον πόθο των απλών και από των σοφών τη γνώση.

Κάπου αλλού να στήσω εγώ είν’ ο πόθος μου τα λημέρια, τα καρτέρια, 35 στα βαθιά του Απείρου, κάπου εκεί, προς τ’ αγνώριστα τ’ αστέρια.

Ίσως και αγναντέψω κάπου εκεί (Αχ! βαρέθηκα το πλάνεμα στα ξένα!) Την κρυφότατην ηλιοπηγή 40 που πρωτόσπειρεν εμένα!—