—Ω Ηλιογέννητη, ω χρυσοπηγή των αχτίδων όλων και των μύρων, ω θρησκεία των οραμάτων, και αρμονία των θείων ονείρων! 5 Μέσα στη σπατάλη των χρωμάτων, μες στην αθησαύριστη σπατάλη, διαλεμένη εσύ και σύμμετρη μουσική των αγαλμάτων!

Μες στην πολυθόρυβη τη χώρα 10 που φορεί και ζώνεται τους κουρνιαχτούς, κι έχει τα παλάτια που είναι ανήλιαγα, και τους κήπους δίχως ουρανούς, εκεί μέσα είν’ ένα σπίτι· τέχνη το ’χτισεν αγέλαστη 15 και καταφρονετική, σα ναό μεγαλοφάνταστο και λυπητερό σα φυλακή. Και στο σπίτι μια δασκάλισσα, μιαν υπέρσοφη Ουρανία, 20 ξεδιαλύνει τα μαντέματα και ξηγάει των όλων τη σοφία. Και ακούν γύρω οι μαθητάδες, και είναι λιγοστοί, ξεχωριστοί· και στο χέρι δεν κρατεί 25 χρυσελεφαντένια λύρα, και των Ηρακλείτων οι χρησμοί δεν της φτάνουν, και δε θέλει τους δυσκολονόητους Πινδάρους, και όταν μετρημένα αργομιλεί, 30 στα πικρανοιγμένα χείλη της δε σιμώνει καμιά μέλισσα για να μάσει ξανθό μέλι. Και κρατάει και γύρω φέρνει κάποιο αστόλιστο άχαρο γυαλί, 35 και κοιτάει μ’ εκείνο την ημέρα και τη νύχτα,— και ζητεί. Μάγοι εσείς, συντρίφτε τους καθρέφτες σας, τους απίστευτους καθρέφτες που σας δείχνουν μυστικά και φοβερά 40 κάθε τι που γίνεται στη δύση, στην ανατολή, στο νότο, στο βοριά! Ξεδιαλύτρες βουβαθείτε σίβυλλες των μυστηρίων στων ταρτάρων τα κατώφλια, 45 στ’ άγια σύγκρυα των μαντείων! Είναι η Μούσα η απαιγνίδιστη, και είν’ η υπέρσοφη Ουρανία! Πιάνονται μες στο γυαλί της και σφραγίζοντ’ εκεί μέσα, 50 σαν τελώνια, τα στοιχεία. Κι όλο αντιχτυπάει μες στο γυαλί της του Παντός ο νόμος κι η αρμονία. Ω! η πρωτοφανέρωτη αρμονία! «Ένα είναι τα πάντα, κράζει εκείνη, 55 μια είναι σάρκα, μια ψυχή, και παντού, γύρω, εμπρός, πίσω, και στα πιο βαθιά και στα τετράψηλα, και παντού παντού είναι γη! Και όπως είναι γη παντού, 60 έτσι από παντού μάς περιζώνει το γαλάζιο τ’ ουρανού. Δεν υπάρχει απάνου, μήτε κάτου, μόνο εκεί δεν είναι τα επουράνια, τα επίγεια δεν είναι μόνο εδώ· 65 το καράβι μας αδιάκοπα αρμενίζει στον ωκεανό τον ουρανό!»