ΛΗΜΜΑ

• ἀναίτιος
• επίθετο
• -ος, -ον και -α, -ον

ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΟ

• |αυτός που δεν είναι η αιτία μιας πράξης, δεν είναι υπαίτιος, αθώος |αθώος από τη διάπραξη κπ. αδικήματος |με γεν. πράγμ. |με δοτ. προσ. |ως ουσ. τὸ ἀναίτιον=αυτό που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αιτία ενός γεγονότος ή μιας πράξης

Εμφάνιση/Απόκρυψη Σημασιολογίας

• αυτός που δεν είναι η αιτία μιας πράξης, δεν είναι υπαίτιος, αθώος
• ΕΥΡ Ηρακλ 1162 οὐδὲν κακῶσαι τοὺς ἀναιτίους θέλω
• ΑΝΤΙΦ 2.2.11 οἱ δὲ διώκοντες μὲν ἐμὲ τὸν ἀναίτιον͵ τὸν δ΄ αἴτιον ἀφιέντες
• ΟΜ Ιλ 13.775 ἐπεί τοι θυμὸς ἀναίτιον αἰτιάασθαι
• αθώος από τη διάπραξη κπ. αδικήματος
• με γεν. πράγμ.
• ΑΝΤΙΦ 5.66 ἀλλ΄ ἐξαρκείτω μοι ἐμαυτὸν ἀναίτιον ἀποδεῖξαι τοῦ πράγματος
• ΑΙΣΧ Αγ 1505 ὡς μὲν ἀναίτιος εἶ τοῦδε φόνου τίς ὁ μαρτυρήσων;
• ΗΡ 7.233 ἀναίτιοι εἶεν τοῦ τρώματος τοῦ γεγονότος βασιλέϊ
• με δοτ. προσ.
• ΕΥΡ Μηδ 730 ἀναίτιος γὰρ καὶ ξένοις εἶναι θέλω
• ΗΣ Εργ 827 ὄλβιος ὃς τάδε πάντα εἰδὼς ἐργάζηται ἀναίτιος ἀθανάτοισιν
• ΞΕΝ ΚΠαιδ 1.6.10 καὶ ἔτι ἀναίτιος ἔσῃ παρὰ τοῖς σαυτοῦ στρατιώταις
• ως ουσ. τὸ ἀναίτιον=αυτό που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αιτία ενός γεγονότος ή μιας πράξης
• ΑΡΙΣΤ ΑναλΠ 65b τὸ ἀναίτιον ὡς αἴτιον τιθέναι

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ

• < ΑΙΤΙΟΣ ή ΑΙΤΙΑ >
• Από: ἀν- (στερητικό)+ αἰτι- + -ος.
• Από το θέμα *αἶτος, το οποίο βρίσκεται επίσης στη λ. αἴνυμαι (=παίρνω, αρπάζω), από το οποίο η λ. αἰτέω (=θέλω να πάρω, διεκδικώ το μερίδιό μου) και η λ. αἴτιος (=αυτός που συμμετέχει σε..., είναι υπεύθυνος για...).

ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΟ

• Ε2α

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΛΕΞΕΩΝ

• ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • ουσιαστικά: αἰτία, τό αἴτιον 'η αιτία', τό αἰτιατόν 'το αποτέλεσμα', αἰτίαμα, αἰτίασις
  • ρήματα: αἰτιῶμαι, αἰτιάζομαι, αἰτίζω, ἐπαιτιῶμαι, καταιτιῶμαι
  • επίθετα: αἴτιος, ἀναίτιος, ἐπαίτιος, ὑπαίτιος, μεταίτιος, ξυναίτιος, παναίτιος, φιλαίτιος, αἰτιατέος, αἰτιατός
  • επιρρήματα: ὑπαιτίως, φιλαιτίως
• ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΗ ΛΟΓΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ
  • ουσιαστικά: αἰτίωμα, αἰτίωσις, αἰτιολογία, αἰτιολόγημα, αἰτιολογισμός, αἰτιότης, αἰτιατική (πτώση), ἀναιτιασμός, ἐπαιτίασις, καταιτίασις, καταιτιασμός, προαιτία
  • ρήματα: αἰτιάζω, αἰτιολογῶ, ἀναιτιολογῶ, ἐξαιτιολογῶ, ἀνταιτιῶμαι, προσαιτιῶμαι, ἀπαιτιῶμαι, ἐξαιτιῶμαι, προαιτιῶμαι, προσεπαιτιῶμαι, συναιτιῶμαι, συνεπαιτιῶμαι, ἀπαιτίζω
  • επίθετα: συμμεταίτιος, παραίτιος, συναίτιος, ἐναίτιος, ἀνυπαίτιος, αὐταίτιος, μικραίτιος, προαίτιος, πρωταίτιος, συνυπαίτιος, ἀναιτίατος, αἰτιατικός, αἰτιώδης, αἰτιολογικός, ἀναιτιολόγητος, δυσαιτιολόγητος, ἐπαιτιατέος, καταιτιατικός
  • επιρρήματα: αἰτιατικῶς, αἰτιωδῶς, ἀναίτια, ἀναίτιδι, ἀναιτίως, ἀναιτιολογήτως, ἀνυπαιτίως
• ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΔΗΜΩΔΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • Επιτομή Λεξικού Κριαρά %αιτι%
• ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ
  • αιτιάσιμος, αιτιασιμότης, αιτιαστής, αιτιογένεσις, αιτιολογημένως, αιτιολόγημα, αιτιολόγησις, αιτιολογισταί 'ορθολογισταί', αιτιότης
• ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • Λεξικό Γεωργακά %αιτι%
  • Λεξικό Κοινής Νεοελληνικής %αιτι%
• ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ
  • Κορσ. αιτίζω, Κάρπαθ. αναίτια