ΛΗΜΜΑ

• κακός
• επίθετο
• -ή, -όν
• κακῶς

ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΟ

• ΕΠΙΘΕΤΟ Α. |για πρόσωπα 1. άσχημος, δύσμορφος, αξιολύπητος, ελεεινός |για εξωτερική εμφάνιση 2. ανίκανος, αδέξιος |δειλός, άνανδρος 3. μη ευγενικής καταγωγής, άσημος, χυδαίος, τιποτένιος 4. εχθρικός, κακόβουλος, μοχθηρός, πονηρός, μισητός |με ηθική σημασία Β. αυτός που προξενεί συμφορά, οδυνηρός, δυσμενής, βλαβερός, ολέθριος |για πράγματα |υβριστικός, προσβλητικός |για λόγια Γ. |το ουδ. ως ουσ. τὸ κακόν, τὰ κακά=δυστυχία, κακοτυχία, συμφορά, κακή πράξη |ΕΠΙΡΡΗΜΑ με κακό τρόπο |σε συνδυασμό με το επίθετο κακός |φρ. κακῶς πράττειν, κακῶς πάσχειν, κακῶς ἔχειν=δυστυχώ, βρίσκομαι σε άσχημη κατάσταση |φρ. κακῶς γενέσθαι=κακοπαθαίνω, με βρίσκει συμφορά |φρ. κακῶς ποιεῖν τινα, κακῶς δρᾶν τινα=κάνω κακό σε κπ. |φρ. κακῶς λέγειν τινα=κακολογώ κπ. |φρ. κακῶς ἀκούειν=έχω κακή φήμη |φρ. κακῶς εἰδέναι=αγνοώ |φρ. κακῶς ὀλέσθαι=βρίσκω κακό θάνατο

Εμφάνιση/Απόκρυψη Σημασιολογίας

• ΕΠΙΘΕΤΟ Α.
• για πρόσωπα
• 1. άσχημος, δύσμορφος, αξιολύπητος, ελεεινός
• για εξωτερική εμφάνιση
• ΟΜ Ιλ 10.316 ὃς δή τοι εἶδος μὲν ἔην κακός
• 2. ανίκανος, αδέξιος
• ΕΥΡ Ανδρ 626 οὕτως ἔδεισας μὴ οὐ κακὴν δάμαρτ΄ ἔχοις;
• ΠΛ Κρατ 431e ἴσως ἄρα νὴ Δί΄ ἔσται͵ ὥσπερ ἐν ταῖς ἄλλαις τέχναις͵ καὶ νομοθέτης ὁ μὲν ἀγαθός͵ ὁ δὲ κακός
• ΠΛ Πρωτ 345a τίς οὖν ἂν κακὸς ἰατρὸς γένοιτο;
• ΑΡΙΣΤ ΗΝικ 1103b καὶ οἱ ἀγαθοὶ καὶ κακοὶ γίνονται κιθαρισταί
• δειλός, άνανδρος
• ΕΥΡ ΗρΜαιν 106 τὸ δ΄ ἀπορεῖν ἀνδρὸς κακοῦ
• ΕΥΡ Αλκησ 701 κᾆτ΄ ὀνειδίζεις φίλοις τοῖς μὴ θέλουσι δρᾶν τάδ΄͵ αὐτὸς ὢν κακός;
• ΞΕΝ ΚΠαιδ 3.3.53 τοὺς δὲ κακοὺς καὶ δυσκλεεῖς ἀθλιωτάτους ἁπάντων ἡγεῖσθαι
• ΠΛ Πρωτ 344d ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ μὲν κακός͵ ἄλλοτε δ΄ ἐσθλός
• 3. μη ευγενικής καταγωγής, άσημος, χυδαίος, τιποτένιος
• ΟΜ Οδ 4.64 ἐπεὶ οὔ κε κακοὶ τοιούσδε τέκοιεν
• ΕΥΡ Ιππολ 1031 εἰ κακὸς πέφυκ΄ ἀνήρ
• ΣΟΦ Αντ 38 εἴτ΄ εὐγενὴς πέφυκας εἴτ΄ ἐσθλῶν κακή
• 4. εχθρικός, κακόβουλος, μοχθηρός, πονηρός, μισητός
• με ηθική σημασία
• ΘΕΟΓΝ ελεγ 1.31 κακοῖσι δὲ μὴ προσομίλει/ ἀνδράσιν͵ ἀλλ΄ αἰεὶ τῶν ἀγαθῶν ἔχεο
• ΕΥΡ Μηδ 451 μὴ παύσῃ ποτὲ λέγουσ΄ Ἰάσον΄ ὡς κάκιστός ἐστ΄ ἀνήρ
• ΣΟΦ Αντ 520 ἀλλ΄ οὐχ ὁ χρηστὸς τῷ κακῷ λαχεῖν ἴσος
• ΠΛ Συμπ 201e αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως ἐστὶ καὶ κακός;
• ΠΛ Πολ 350c ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθής τε καὶ κακός
• Β. αυτός που προξενεί συμφορά, οδυνηρός, δυσμενής, βλαβερός, ολέθριος
• για πράγματα
• ΟΜ Ιλ 1.382 ἧκε δ΄ ἐπ΄ Ἀργείοισι κακὸν βέλος
• ΟΜ Ιλ 4.15 πόλεμόν τε κακὸν
• ΑΙΣΧ Περ 1041 δόσιν κακὰν κακῶν κακοῖς
• ΣΟΦ Αντ 277 στέργει γὰρ οὐδεὶς ἄγγελον κακῶν ἐπῶν
• υβριστικός, προσβλητικός
• για λόγια
• ΑΙΣΧ Χο 145 ταῦτ΄ ἐν μέσῳ τίθημι τῆς κακῆς ἀρᾶς
• ΣΟΦ Αντ 1245 πρὶν εἰπεῖν ἐσθλὸν ἢ κακὸν λόγον
• Γ.
• το ουδ. ως ουσ. τὸ κακόν, τὰ κακά=δυστυχία, κακοτυχία, συμφορά, κακή πράξη
• ΣΟΦ Αντ 399 ἐγὼ δ΄ ἐλεύθερος δίκαιός εἰμι τῶνδ΄ ἀπηλλάχθαι κακῶν
• ΕΥΡ Ιππολ 176 ὦ κακὰ θνητῶν στυγεραί τε νόσοι
• ΞΕΝ Ελλ 1.1.20 οὐδὲν ἄλλο κακὸν ἐργασάμενος ἐν τῇ πόλει
• ΠΛ Απολ 40c ὅσοι οἰόμεθα κακὸν εἶναι τὸ τεθνάναι
• ΑΡΙΣΤ ΗΝικ 1173a οὐ γάρ φασιν͵ εἰ ἡ λύπη κακόν ἐστι͵ τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν εἶναι
• ΘΟΥΚ 2.12.3 ἥδε ἡ ἡμέρα τοῖς Ἕλλησι μεγάλων κακῶν ἄρξει
• ΕΠΙΡΡΗΜΑ με κακό τρόπο
• ΘΟΥΚ 2.65.7 καὶ ἴδια κέρδη κακῶς ἔς τε σφᾶς αὐτοὺς καὶ τοὺς ξυμμάχους ἐπολίτευσαν
• ΙΣΟΚΡ 3.4 ψέγειν ὅσοι τοῖς ἀγαθοῖς κακῶς χρῶνται
• ΣΟΦ Αντ 1053 οὐ βούλομαι τὸν μάντιν ἀντειπεῖν κακῶς
• σε συνδυασμό με το επίθετο κακός
• ΘΕΟΓΝ ελεγ 1.279 εἰκὸς τὸν κακὸν ἄνδρα κακῶς τὰ δίκαια νομίζειν
• ΑΡΙΣΤΟΦ Πλουτ 879 τοὺς συκοφάντας ἐξολεῖ κακοὺς κακῶς
• ΣΟΦ Αι 1177 κακὸς κακῶς ἄθαπτος ἐκπέσοι χθονός
• ΕΥΡ Μηδ 1386 σὺ δ΄͵ ὥσπερ εἰκός͵ κατθανῇ κακὸς κακῶς
• φρ. κακῶς πράττειν, κακῶς πάσχειν, κακῶς ἔχειν=δυστυχώ, βρίσκομαι σε άσχημη κατάσταση
• ΘΟΥΚ 6.16.4 ἐπεὶ καὶ ὁ κακῶς πράσσων πρὸς οὐδένα τῆς ξυμφορᾶς ἰσομοιρεῖ
• ΕΥΡ Ηρακλ 27 ἐγὼ δὲ σὺν φεύγουσι συμφεύγω τέκνοις/ καὶ σὺν κακῶς πράσσουσι συμπράσσω κακῶς
• ΘΟΥΚ 5.47.4 πολεμίαν εἶναι ταύτην τὴν πόλιν Ἀθηναίοις καὶ Ἀργείοις καὶ Μαντινεῦσι καὶ Ἠλείοις καὶ κακῶς πάσχειν ὑπὸ ἁπασῶν τούτων τῶν πόλεων
• ΔΗΜ 21.203 εἶτα θαυμάζετ΄ εἰ κακῶς τὰ πράγμαθ΄ ὑμῖν ἔχει;
• φρ. κακῶς γενέσθαι=κακοπαθαίνω, με βρίσκει συμφορά
• ΗΡ 1.8.2 χρῆν γὰρ Κανδαύλῃ γενέσθαι κακῶς ἔλεγε πρὸς τὸν Γύγην τοιάδε
• φρ. κακῶς ποιεῖν τινα, κακῶς δρᾶν τινα=κάνω κακό σε κπ.
• ΘΟΥΚ 3.13.1 ἀπό τε τῶν Ἑλλήνων μὴ ξὺν κακῶς ποιεῖν αὐτοὺς μετ΄ Ἀθηναίων
• ΑΙΣΧ Περ 813 τοιγὰρ κακῶς δράσαντες οὐκ ἐλάσσονα πάσχουσι
• φρ. κακῶς λέγειν τινα=κακολογώ κπ.
• ΠΛ Ευθυδ 284e ὡς εὖ ἴσθ΄ ὅτι κακῶς λέγουσιν οἱ ἀγαθοὶ τοὺς κακούς
• φρ. κακῶς ἀκούειν=έχω κακή φήμη
• ΕΥΡ Αλκησ 726 κακῶς ἀκούειν οὐ μέλει θανόντι μοι
• φρ. κακῶς εἰδέναι=αγνοώ
• ΙΣΟΚΡ 12.160 κακῶς εἰδότες ὡς τοὺς μὲν θεραπεύοντας αὑτὸν ὑβρίζειν εἴθισται
• φρ. κακῶς ὀλέσθαι=βρίσκω κακό θάνατο
• ΣΟΦ Φιλ 1035 κακῶς ὄλοισθ΄· ὀλεῖσθε δ΄ ἠδικηκότες τὸν ἄνδρα τόνδε

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ

• < ΚΑΚΟΣ >

ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΟ

• Ε1
• επίθετο συγκρ. κακίων, κακίων, κάκιον, υπερθ. κάκιστος, κακίστη, κάκιστον/ συγκρ. χείρων, υπερθ. χείριστος/ συγκρ. ἥττων ή ἥσσων, υπερθ. ἥκιστος
• επίρρημα συγκρ. κάκιον, υπερθ. κάκιστα/ συγκρ. χεῖρον, υπερθ. χείριστα/ συγκρ. ἦττον, υπερθ. ἥκιστα

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΛΕΞΕΩΝ

• ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • ουσιαστικά: κακοδαιμονία, κακοδοξία, κακόμαντις, κακόνοια, κακονομία, κακοήθεια, κακοπάθεια, κακοπραγία, κακότης, κάκη, κάκωσις, κακουργία, κακοῦργος
  • ρήματα: κακοδαιμονάω 'κατέχομαι από κακό δαίμονα', κακοδαιμονέω 'είμαι δυστυχής', ἀντικακουργῶ, κακοτεχνῶ, κακουργέω, κακόομαι, κακοπαθῶ, κακοπραγέω, κακύνομαι
  • επίθετα: κακόβιος, κακόβουλος, κακογείτων, κακόγλωσσος, κακοδαίμων, κακόδοξος, ἄκακος, ἀλεξίκακος, ἐπιχαιρέκακος, ἡμίκακος, κακόθρους, κακοείμων, κακοήθης, ἀρχέκακος, ἀλεξίκακος, λυσίκακος, πάγκακος, κακότεχνος, κακοφραδής, κακολόγος, κακόνους, κακοπράγμων, κακοείμων, κακουργικός
  • επιρρήματα: κακῶς
• ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ
  • ιων. κακοδαιμονίη, ιων. κακοθιγίη, ιων. κακόξεινος
• ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΗ ΛΟΓΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ
  • ουσιαστικά: κακοανδρεία, κακοβουλία, κακοβουλοσύνη, κακόγαμβρος 'θρήνος για γαμπρό που ατύχησε', κακογαμία, κακόγηρος 'ο κακός γέρος ή μοναχός', κακογνωμοσύνη, κακογράφος, κακοδαιμόνημα, κακοδαιμονιστής, κακοδιαιτησία, κακοδιδασκαλία, κακοδιδάσκαλος, κακοδικία, κακοθυμία, κακοικονόμος, κακοκαρπία, κακοκρισία, κακολογία, κακομανία, κακομαχία, κακομετρία, κακομηχανία, κακομιλία, κακομοιρία, κακομουσία, κακοξενία, κακοδουλεία, κακοδουλία, κακοειμονία, κακοειμοσύνη, κακοέπεια, κακοεπία, κακοεργία, κακοεργασία, κακοζηλία, κακοήθευμα, κακοθανασία, κακοπάθημα, κακισμός, κάκισις, στομακάκη 'ασθένεια του στόματος', κακωτής
  • ρήματα: κακοανθῶ, κακοβλαστῶ, κακοβολῶ, κακοδαιμονίζω, κακοδιδασκαλέω, ἐγκακοπαθῶ, κακολογῶ, κακοπαθῶ, κακοποιῶ, κακοπραγῶ, κακουχέω, κακοφανέω, μνησικακέω, κακομαχῶ, κακονοέω, κακύνω
  • επίθετα: κακόβλαστος, κακόβλητος, κακόγαμος, κακογενής, κακογήρως 'αυτός που έχει κακά γεράματα', κακογνώμων, κακοδαιμονικός, κακοδάκρυτος, κακοδάπανος, κακοδόκιμος, κάκοδμος, ἀείκακος, ἀκακοήθης, ἀκακοπάθητος, ἀκακούργητος, ἀμνησίκακος, ἀνεξίκακος, ἀπαλεξίκακος, ἀπειρόκακος, ἀρχαιόκακος, ἀρχέκακος, ἀρχίκακος, αὐτόκακος, ἐθελόκακος, ἐπιχαιρεσίκακος, εὑρεσίκακος, κακόθριξ, κακόθυμος, κακοίδρυτος, κακόθυτος 'αυτός που προσφέρει κακές θυσίες', κακοιώνιστος, κακόκαρδος, κακοκερδής, κακόκοσμος, κακοκοίμητος, κακοκτέριστος, κακόλαλος, κακόλεκτρος, κακολογικός, κακομαθής, κακομαντευτός, κακόμαχος, κακομέτρητος, κακομήχανος, κακόμισθος, κακόμοιρος, κακόμορφος, κακόμουσος, κακόμοχθος, κακονόητος, κακόνοος κακόνυμφος, κακόξενος, κακόδουλος, κακόδωρος, κακοειδής, κακόζηλος, κακόηχος, κακοθάνατος, κακόθαπτος, κακοθέατος, κακόθεος, κακοθήρατος, κακοθέρειος 'αυτός που έχει κακό θέρος', κακοξυνετός, κακόοσμος, κακόπαθος, κακοπαθής, κακοποιός, κακηγόρος, κακόζωος, κακωτικός
  • επιρρήματα: κακοβούλως, ἀκακοήθως, ἀκακοπαθήτως, ἀκακουργήτως, κακομαθῶς, κακομηχάνως, κακονόως, κακοδόξως, κακοζήλως, κακοηθῶς, κακοθανάτως, κακοθελῶς
• ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΔΗΜΩΔΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • Επιτομή Λεξικού Κριαρά %κακο%
• ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ
  • κακαισθησία, κακέκτυπος, κακέμπνευστος, κακένδυτος, κάκισις, κακοασωτία, κακοβαδίζων, κακοβαπτισμός, κακόβιβλος, κακοβιότης, κακογένεια, κακογερόντιον, κακογεωργησία, κακογλωσσήματα, κακογνωρίζομαι, κακογόησσα, κακόγραμμος, κακογράφημα, κακοδιαθεσία, κακοδιαιτώμενοι, κακοδιαχείρισις, κακοδιοικησία, κακοδμία, κακοδοιπορέω, κακοδόξως, κακοδυναμία, κακοερμηνεύω, κακοθελησία, κακόθετος, κακόθρησκος, κακοκρατία, κακοκυβερνησία, κακομελέτη, κακομεταχείρισις, κακομοιρούντες, κακοπαιδευσία, κακοπειρία, κακοπιστέω, κακόπλασμα, κακοπολίτης, κακοπονέω, κακοπροσαρμόζω, κακοπρόφερτος, κακόπτυχος, κακοπωλησία, κακοργάνωτος, κακόρεκτος, κακόσοφος, κακοστήρικτος, κακοστιχουργός, κακοσυνάρμοστος, κακοσυνήθεια, κακοσύστασις, κακοσχολάρχαι, κακοτολμία, κακοτονία, κακούργα, κακουργιοδικείον, κακουργογράφος, κακουργοποιός, κακόφθαλμος, κακοχείρισις
• ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • Λεξικό Γεωργακά %κακο%
  • Λεξικό Κοινής Νεοελληνικής %κακο%
• ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ
  • Κύπ. κακουδιά 'κακός δρόμος', Κύπ. κακοδοικώ 'κακοδιοικώ', Ήπ. κακομαντιά 'κακομαντία', Κρ. κακοπάσκω 'κακοπάσχω', Κάρπαθ. κακοπρόμονος 'κακοπράγμων', Κρ. κακουργιά 'κακουργία', Κύπ. κακουχιά 'κακουχία'