—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Ποιό γιοφύρι γυρεύεις να διαβείς; Στου λύκου τη μονιά, στων προβάτων τη στάνη, για ποιούς ήλιους κορφές πας ν’ ανεβείς;

5 —Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Μ’ όλα του τα λουλούδια τον καταφρονάς, το θρίαμβο του παλιάτσου, του ραγιά το χάνι, την εκκλησιά που λειτουργιέται ο Μαμωνάς;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

10 Θεοσοφικά βιβλία κι η σκέψη σου ρουφά; Το μαγικό μυρίζεσαι βοτάνι που του πιο πέρα μάς ανοίγει τα κρυφά;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Πώς! η μαρτυρική θρησκεία παρηγοριά 15 με του Χριστού τ’ ακάνθινο στεφάνι στον πόνο της καρδιάς δε στάζει πια;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Στην απιστιά και στη βαριεστισιά δε φέρνουν του έρωτα κι η πνοή, του ωραίου κι η πλάνη 20 σαν πίστη, σα ζωντάνια; Κάτι, σα δροσιά;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Δεν το έζησες κάποτε, κυρά; Με της χάρης περνούσες το στεφάνι, με της χαράς πετούσες τα φτερά.

25 —Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Της νύχτας τον αγκρέμιστο από μας τοίχο κι εσύ, παιδί, μ’ ένα τρυπάνι σγαρλίζοντας, να φέξει πολεμάς;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

30 Πιο πέρα σ’ άλλα αστέρια κυνηγάς των πνευμάτων το ανάερο καραβάνι για ταξίδια που δεν τα μολογάς;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Τα πνεύματα —δεν ξέρεις;— που μας τριγυρνούν 35 πως είναι από το γνέμα το ίδιο που έχει υφάνει τα χρυσόνερα τα όσα μάς κυβερνούν;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

Θαύμα; Μιας Πρόνοιας πλάση; Μπαίγνιο του κακού; Εδώ η ζωή δεν είναι σιντριβάνι 40 του αξήγητου και του τρομαχτικού;

—Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει;

το ξάφνισμα, το σκόρπισμα του νου, κορόνα στου φονιά το γιαταγάνι το εφτάχρωμο δοξάρι τ’ ουρανού;

45 —Αυτός ο κόσμος δε σου φτάνει, με τη νιότη νεράιδα, μαύρη λάμια την ψυχή, μαζί τρώγλη για το χασισοπότη και εικονοστάσι για την προσευχή;