Ζώα φτωχά με κούφια ονόματα, Μπιζού, Δεσποινούλα, Ασπρούλα, ποιός σάς συλλογιέται; Της καρδιάς μου δάκρυα, γέλια του πεζού… Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

5 Σαν ανίερου είστε γλώσσα παιγνιδιού που μολεύει το ναό καθώς γρικιέται, του σεμνού ξάφνισμα τραγουδιού… Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Άμαθος ο στίχος, κρύα, τραχιά, 10 κούφια ονόματα για γέλια… Μα πώς κλαίτε μέσα μου, πώς γίνατε στοιχειά; Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Πώς του στίχου να σας δώσω; Τρισαγνό λιγοζώητο ζευγαράκι, ο νους χαλιέται 15 που σας έχασε, ξεφάντωμα πρωινό… Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Γέρο Αράπη μου, φροντίδα μου στερνή, μέσα μου κι η εικόνα σου κρατιέται, συναξάρι, ψυχοπόνια χριστιανή… 20 Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Τιποτένιες ζωές ολόθαμπες, και ποιός άλλος έτσι σαν εσάς περιφρονιέται; Μιας ορμής κι εγώ στο πλάι σας μονογιός! Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

25 Τιποτένιες ζωές, ελάτε στο χορό της ζωής μου (οϊμέ! η ζωή μου αργοκυλιέται…) στο χορό που το γοργό τής πάει φτερό… Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Ο καβγάς έπαψε τάχα να βροντά; 30 Ο άνθρωπος να γελά και να γελιέται, να σπουδάζει, να γνωρίζει, να ρωτά; Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Τα ποτά δεν τον μεθάν; Και τα φιλιά; Δεν υψώνει τα είδωλά του; Δεν τ’ αρνιέται; 35 Δε μοσκοβολάς, τριανταφυλλιά; Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Στ’ αραχνόυφαντα άχρονα έργα σου, ποιητή, πια η χρυσή μάρκα σου δεν κεντιέται, δεν τυφλώνει πια τον άκριτο κριτή; 40 Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Αυριανά, χτεσινά, τωρινά, χαοτική ζωή εντός μου ανάβει, σβηέται, ο ίδιος είμαι, ένας νόμος, Ωσαννά! Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

45 Ξέσπασε του κάκου ο χαλασμός; Και η πλανεύτρα πνοή και η που πλανιέται και ήμουν και είμαι, ίδιος παλμός, πάντα ο σπασμός. Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;

Και η ψυχή μου και από μιας αρχής, ω εσύ, 50 που όλο κι όλα της σου τα ξομολογιέται και η ψυχή μου, καθώς ζεις εσύ, δε ζει πάντα στο έρμο ηλιονησί; Ν’ άλλαξεν ο κόσμος λέτε;