Η φρέζια στη γαστρούλα της λυγάει τ’ ανάστημά της και υψώνει το τριλούλουδο κορμί και πνέει και λέει με τ’ άνθισμα και με την ευωδιά της και τη ζωή της χαίρεται ροδόξανθη στιγμή.

5 Απάνου στο τραπέζι μου το πλαστικό ανθογυάλι με το μενεξεδένιο του σγουρόμαλλο κεφάλι συλλογισμένο στέκεται και σα να ονειροπλέκει· και ατίμητο παρέκει μαργαριτάρι από της τέχνης τη Γολκόντα 10 και μέσ’ από το κάδρο της η δέσποινα η Γιοκόντα σα να ζητά, και μ’ όλο της χαμογέλιο, νά μπει (παρατώντας του ονείρου της τα μυστικά τα θάμπη) μες στην ανθρώπινη ζωή· κι ένα τραγούδι στη λευκή σελίδα του βιβλίου 15 που ολανοιγμένη απόμεινε, θαρρείς πως καρτερεί το στόμα κάποιου λατρευτή και ονειροψάλτη θείου για να του δώσει τη φωνή. Κι από το πέρα χώρισμα στου οργάνου την ορχήστρα η μουσική η μεθύστρα 20 ταράζεται και δέρνεται, χορεύει και χαϊδεύει κι απ’ άστρο σ’ άστρο ανάερους μας πάει, μας ταξιδεύει.

Κι εγώ, με του βιβλίου κι εγώ τ’ άυλα λουλούδια και με τα μάγια της μεθύστρας μουσικής και με τ’ αμίλητα βαθιά του μενεξέ τραγούδια 25 και με της δέσποινας το γέλιο της ιδεατής και με της φρέζιας της ξανθής τα μυρωμένα κλώνια, σου στέλνω χαιρετίσματα, Ψυχούλα, από το χρέος δεμένη στον ερμότοπο. (Πάντα είν’ ο ψάλτης νέος κι απάνου από τα χρόνια).