Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Στο Γαβριήλ Ντανούντσιο όταν επέρασε
από την Αθήνα
«… Και μου έδινε την παρθένα και φλογερή ψυχή των αντρειωμένων αγαπητικών που μέσα στα παραμύθια καβαλάρηδες πρόβαιναν προς τις αποκοιμισμένες Πεντάμορφες…
Ω Ποιηταί, κατέχετε την επιστήμη την υπέρτατη, την υπέρτατη του κόσμου δύναμη· το Λόγο». (Από τις «Παρθένες των Βράχων») |
Στης Λιόκαλης τη χώρα της μαρμαρωμένης, (χαίρε, ιερή Κορφή και ιοστέφανα πλάγια!) φτάνεις, Υπέρκαλε, και στέκεις και διαβαίνεις, το χρυσόλογο ρίχνεις που τα λει τα μάγια. 5 Στ’ άρμα σου, νικητήριο, τους βαρβάρους δένεις, με νέα μοσκοβολιά πέρα στη γη την άγια του Βιργιλίου τα κρίνα τα γοργανασταίνεις, και την πολύτροπη Ομορφιά μ’ άφθαρτα βάγια τη στεφανώνεις, και τα βύθη των μνημάτων, 10 ω! και τους ύπνους τους λευκούς των αγαλμάτων σιγομίλημα κάποιο ταράζει· διαβαίνεις, από μακριά το θάμπωμά σου· λίγο λίγο γλυκοξημέρωμα ματιών σα να ξανοίγω στης Λιόκαλης την όψη της μαρμαρωμένης. |
