Στου κελιού μου γειρτός το σκοτείνιασμα, απ’ τα μάτια μακριά των ανθρώπων, το ξαγνάντεμα σα να το ξέμαθα των ολάνοιχτων τόπων.

5 Του κλειστού, του δεμένου, του βάρυπνου τρέφω μέσα μου την ψυχοπόνια· ό,τι σέρνεται, πάσχει, ό,τι δέχεται τα σκληρά καταφρόνια

βλέπω, κλαίω, το θυμάμαι, είν’ αδέρφι μου· 10 κολλητό και στη γη το μαμούδι, τ’ όνομά του που δεν καταδέχεται να το πει το τραγούδι

και των όσων και δήμιος και τύραννος του πολύτροπου ανθρώπου είν’ η γέννα, 15 σαν του βρέφους το κοίμισμα, τα ήσυχα, τα δειλά σαν εμένα,

και τ’ αδύναμα, τ’ άσχημα, τ’ άρρωστα, τα σκιασμένα, τα μαύρα, τ’ αθώα, κι όσα, οϊμέ! κατακάθια είναι πλάσματα, 20 και τα ζώα και τα ζώα,

και τα ζώα, του ανθρώπου που δίνονται, νύχτα μέρα δουλεύουν και ρεύουν, κι άνεργα όσα μονάχα ένα χάιδεμα πληρωμή τού γυρεύουν,

25 κι όλο νόημα του σκύλου το γάβγισμα της γατούλας τ’ ανάσασμα ωραίο, και του αλόγου πικρό το λαχάνιασμα, έρωτές μου τα λέω.

Κάθε πρωί και τ’ ανοίγω και στέκομαι, 30 σε προσμένω στο παράθυρό μου, βαριοφόρτωτο κι αργοπερπάτητο γαϊδουράκι του δρόμου.

Να τα χαίρομαι ξέμαθα, ξέχασα, τ’ αγαθά των ωραίων χαροκόπων, 35 τ’ αψηλά, τα βαθιά των ηλιόλουστων οριζόντων και τόπων.

—Μουσικό προς εμένα το χαίρε σου στη γραφή σου φερμένο όταν είδα, πως τα μάτια μου φίλησε, θάρρεψα, 40 του κυρ Ήλιου κι η αχτίδα.

Στου κελιού μου γειρτός το σκοτείνιασμα, απ’ την πλάνη μακριά των ανθρώπων, στο ξαγνάντεμα ξάφνου με γύρισες των ολάνοιχτων τόπων.