Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Στον ποιητή Γ. Δελή
Πόσοι ερωτεύονται της δάφνης τ’ απολλώνεια φύλλα, στου Παρνασσού τη ρίζα πόσοι νυχτερεύουν, με του ψαλμού λυρικού πόσοι την ανατριχίλα στις ράχες του κάποια κορφή ονειρεύοντας, γυρεύουν. 5 Σε μετρημένους διαλεχτούς δόθηκε μόνο η χάρη του μουσικού βουνού να τα γνωρίσουν τα ύψη. Στον τραχύ δρόμο πριν βαλθεί, καλότυχος που σκύψει στης Κασταλίας τα νάματα λουτρό ή πιοτό να πάρει. Σ’ ένα σου τέτοιο σκύψιμο του τραγουδιού και η Μούσα 10 ν’ αντρειέψεις μέσ’ απ’ τ’ αθάνατο νερό σε βοήθησε· και ο στίχος σου, φωνή απαλή ή βογκούσα, τρέμει απ’ το στάλασμα που πάει πιο πέρα απ’ το φτερό. Και τα ερωτεύτηκες της δάφνης τ’ απολλώνεια φύλλα. Το σκούσμα που γεννάει του πόνου το καρφί 15 του λυρικού σου του ψαλμού το πνίγ’ η ανατριχίλα. Στη ρίζα δεν απόμεινες, τραβάς προς την κορφή. |
