Έρχεται ως πάντα Απριλομάης ξεφαντωτής το χορό του να σύρει με τα Καλοκαίρια. Ο πλάνος Έρωτας ο ξεπαρθενευτής κι η Αγάπη, απάρθενη, πώς πιάνονται απ’ τα χέρια, 5 πώς άβουλα οδηγούν της νιότης τα κοπάδια στα ηλιόλουστα ακρογιάλια, στα χλωρά λιβάδια!

Απόλλωνες και Διόνυσοι, της τραγικής μανίας οι θεοί, της λυρικής χαράς οι πλάστες μες στο γαυρίασμα το εαρινό της γης 10 με του Ολύμπου το φέγγος του ποιητή δυνάστες. Τραγούδι ως πάντα. Μυστικά χαμογελούσες είναι οι γυναίκες Χάριτες κι οι ιδέες Μούσες.

Στου Απριλομάη το Πάσχα είν’ ο ρυθμός του θρήνου του επιτάφιου μέσα μου που κλαίει, 15 κι αν ποταμός είν’ η Εμπνοή, στερφεύει ο ποταμός. Όμως τ’ αηδόνι τους καημούς του, ως πάντα, λέει. Στη φύση και στην τέχνη, ως πάντα, απ’ το χτωήχι του ψαλμού τίποτε δε λείπει. Βρύση οι στίχοι.

Χαμένο κι αν πενθώ το δώρο της φωνής 20 που κάποιος γόης θα ορέχτηκε να μου χαρίσει, δε θα το νιώσει, δε θα το κλαφτεί κανείς μες στο πολύφωνο του λυρισμού μεθύσι Ποιητή, γιομίζει, ενός αϊτού ξεπεταρούδι, τον άδειο τόπο, το δικό σου νέο τραγούδι.