Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Το λησμοβότανο
Μια οχιά σα να μας δάγκωσε, και νά η ρημάχτρα ακρίδα. Διαγουμισμένα χώματα, κρέατα σακατεμένα, γυμνοί από πίστη, από ψυχή, καταραμένη γέννα, τώρα χωρίς κανένα θεό, κι αύριο χωρίς πατρίδα. 5 Είμαστ’ εμείς της εκλογής το σκεύος; του Κυρίου λαός, της ιστορίας το φως, η νίκη, η περηφάνια; Ώς ψες των κρίνων εθνικών ολόανθα τα στεφάνια, ξερά σκορπάνε στο σταυρό μπροστά του μαρτυρίου. Αύριο στις ακροποταμιές αποριχτοί, αρνημένοι, 10 κι απ’ τους Εβραίους του ψαλμωδού γοερότερα θα κλαίμε, και μέσα μας —α! πώς μπορώ και να το συλλογιέμαι!— της πάτριας γης Ιερουσαλήμ και η θύμηση χαμένη… Στης Πολιτείας τον ουρανό πέφτουν και σβήνουν ένα προς ένα, τα έργα συνετά, τρανά, φωτιές, αστέρια… 15 —Στο λωτοφάγο το νησί με τα χρυσά σου χέρια της λησμονιάς το βότανο κόψε για μας, παρθένα! Θα μας σαρώσει αύριο, μπορεί, το πιο κακό δρολάπι, θα μας πετρώσει η Μέδουσα, θα μας ξεγράψει η Μοίρα… —Τα πιο γλυκά τραγούδια μας ας μας χτυπήσει η Λύρα, 20 και χαμογέλα μας το θείο χαμόγελό σου, Αγάπη! |
