Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Εσπερινός
Εδώ εγώ ζω. Τα μάτια μου για πάντα πριν τα κλείσω στου ηλιού το φως και στης ζωής τη γλύκα, εγώ ζω εδώ. Σπίτι, φωλιά στις ερημιές, η ελιά το ισκιώνει πίσω, το κύμα εμπρός τού τραγουδά, στο πλάι του το βουνό 5 του στέκεται βιγλάτορας. Μικρό ένα περιβόλι χωράει για να σαλεύουνε στη γη του οι στοχασμοί μου χορευτές ξεφαντωτές, καματερή και σκόλη, πάει αμβροσία στη γεύση μου το μαύρο το ψωμί! Στο περιβόλι μου δε ζουν τριαντάφυλλα και κρίνοι, 10 περαστικές μονάχα εσείς πνοούλες, γιασεμιά. Σαν το νερό του πηγαδιού μου άλλο νερό δε δίνει τη δροσεράδα, την υγεία και το ξεδίψασμα. Και νά! φερμένη σαν από το φως του αποσπερίτη, κάθε φορά που σ’ αγναντεύω, πλάσμα εσπερινό, 15 θωριά, ματιά, φωνή, ψυχή, τετράδιπλε μαγνήτη, να σιμώνεις το βήμα σου στο ερημικό το σπίτι, δεν είναι σα να υψώνεις τα, και σπίτι και ερημίτη, απάνου από το κύμα, την ελιά και το βουνό, σε μιας ιδέας λαχτάρισμα, σ’ ενός καημού ουρανό; |
