Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Αφήστε με, θυμάμαι…
Ημέρα ολόχρυση στολή τον ήλιο της φορεί. Γιορτή. Της εκκλησιάς να κρούσεις την καμπάνα δράμε, ξύπνα τον κόσμο που προσμένει και που λαχταρεί τ’ απάντεχο το πανηγύρι. —Αφήστε με, θυμάμαι… 5 Θεριεύει ο άνεμος το κύμα. Μην κρατιέσαι οκνός. Τεράστιος φλογοδαίμονας των καραβιών ο αχνός προς τα μεγάλα τα ταξίδια πώς τα σπρώχνει. Πάμε για μοίρα νέα στις θάλασσες… —Αφήστε με, θυμάμαι… Στο περιβόλι πώς ανθούν τα γαλανά λουλούδια 10 και πώς χορεύουν γύρω τους πανώρια κοπελούδια! Πουλί λαλεί, σάλπιγγα ηχεί. Και τη φωνή σου κάμε λάλημα ή σαλπισμα, κι εμπρός! —Αφήστε με, θυμάμαι… Στη δουλειά τότε, στο μαντρί, στ’ αλέτρι, στο τραπέζι, για ό,τι σαν άστρο φέγγει σου, για ό,τι σα λύρα παίζει, 15 κλείσε και μάτια σου κι ακοή. Στο χρέος σου πες: Καλά ’μαι μόνο από σένα όταν ιδρώνω. —Αφήστε με, θυμάμαι… Θυμάμαι τη στερνή φορά και τη φορά την πρώτη, θυμάμαι κι όλες τις φορές που μέθυσέ με η νιότη, κι απάνου απ’ όλες τις φορές και τις χαρές θυμάμαι 20 του ονείρου μου αρραβώνα, Εσέ, και της ιδέας μου γάμε. |
