Χριστιανός, αν καίω μπροστά σου της λατρείας τ’ ωχρόλευκο λιβάνι, τα στολίζω ειδωλολάτρης τα μαλλιά σου με του πόθου το ροδοστεφάνι.

5 Πλάι μας αναμμένη τη λαμπάδα μυστικός υμέναιος την κρατεί. Των εκστατικών ψυχών την ομορφάδα στην παράδεισο τη δείχνει θρονιαστή.

Μην ξαφνίζει σε, γαλήνη, η ταραχή μου 10 και στα γόνατά σου ολογειρτή· μέσ’ από τη νύχτα μου κι η αυγή μου, και στο μεροκάματο η γιορτή.

Παντοχή, ψυχή μου, δημιουργία, και του θολωμένου λογικού 15 στον αμαρτωλό το σπλάχνος κι η ευλογία, φώτιση, και λιώμα του κακού.

Ο άγγελος κι ανίσως το σκεπάζει ταίρι δίδυμο με τα φτερά του, θεϊκή χάρη· κι αν το δοκιμάζει 20 δαίμονας, δεν τρέμω τη θωριά του.

Μέσα μου όλα συχωριούνται και μιλιούνται, Εύα, στην Εδέμ ξαναπερνάς, με σειρήνες άγγελοι φιλιούνται, στου Κυρίου τα πόδια κλαις ο Σατανάς.

25 Από σύμβολα είν’ η γνώση και είν’ η πλάση, μάτια χρειάζεται κανείς για να τα ιδεί, και για να μπορεί να τα διαβάσει του κρυφού τού λόγου το κλειδί.

Το που καίει ρώτησα, τ’ Άσμα των Ασμάτων: 30 Όχι τί λέει, τί σημαίνει μού απαντά. Των Δυνάμεων των αοράτων μου είστε, τάγματα, ορατά!

Είμαι λυτρωμένος απ’ τη σάρκα. Το στοιχείο κι αν μ’ έχει το θνητό, 35 κι αν ψαρά κρατά με σ’ άθλια βάρκα, και στο κύμα σα στο χώμα περπατώ.

Η Εκκλησία! (Πόσα τής άνοιξα βιβλία, σα να τα ’γραψε στην Πάτμο θεός ο νους!) Δε με μπάζει στων αγίων την κατοικία, 40 των μαρτύρων μού σφαλά τους ουρανούς.

Α! Τετράπλατο κι αν είναι το μαντρί της, κυβερνήτη θέλει υπάκουο τον τσοπάνη για τα πρόβατα. Ο Χρυσάετος ο προφήτης με το πέταγμα γαυρίασμα, δεν της κάνει.

45 Είμαι από τη σάρκα λυτρωμένος, κάτι εντός ακόμα κι αν πονεί, είν’ ο πόνος που πονεί κι ο Εσταυρωμένος. Ο Ωριγένης είμαι, Ιουλιανή!

Τ’ όνομά σου, ολάνοιχτοι ουρανοί!