Ακέριο με την επική σε ανάστησα Φλογέρα, γιατί το πνεύμα σύνορα δεν έχει, πάει και πέρα. Τώρα σε βλέπω στ’ όνειρο τού ωραίου μ’ άλλο μαγνάδι.

—Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι.

5 Μονάχα τον ερειπωμένο βλέπω Παρθενώνα. Πανίερο λείψανο, του βράχου του ιερού κορόνα, το συντριμμένο γέρικο κορμί σου, νέο σημάδι.

—Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι.

Και η μπόμπα που σε σπάραξε τυφλή του Μοροζίνι 10 μ’ ένα καινούριο στους καιρούς νόημα σε παραδίνει. Μήτε βωμός, ούτ’ εκκλησιά, δάφνη ούτε, ούτε λιοκλάδι.

—Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι.

Εντέλεια, της ελληνικής ιδέας η θεωρία στην τέχνη της και στη ζωή της και στην ιστορία, 15 πλέριο ημερόφαντο ένα φως ή αχνόφεγγο ένα βράδυ.

—Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι.

Και λείψανο, ορθοστέκεσαι στους χτύπους των αγρίων σε ύπαρξην άλλη αυτόνομη, ψυχή των ερειπίων, των ηλυσίων εσύ χαρά και στου γκρεμού τον άδη.

20 —Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι.

Η Ελλάδα; Ναι. Πίσω, μπροστά, τίποτε μην της λείψει, των παλατιών κι ο αλαλασμός, των ερειπίων κι η θλίψη. Τίποτε σαν του φεγγαριού στη γύμνια σου το υφάδι.

—Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι.

25 Κανείς μη γγίξει επάνω σου με στοχασμό προδότη πως θα σε πάει και πιο σιμά τάχα στην πρώτη νιότη. Κι έτσι πιο ωραίο σου τ’ όνειρο κι η πέτρα σου, πετράδι.

—Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι.