Α! τα σημάδια που Σου αφήσαν τα καρφιά στην άχραντή σου με γυρίσαν ομορφιά.

5 Ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Φως! Πονώ. Στα τετραπέρατα του κόσμου να γενώ

προσκυνητής και δοξαστής Σου 10 μια φορά δος, για τ’ Αγίου Σου παραδείσου τη χαρά.

Μα την καρδιά καημός, σαράκι τρώει το νου, 15 στη γλύκα, ποιός μού στάει φαρμάκι, τ’ ουρανού;

Μπροστά σου σύψυχος να γείρω δε μπορώ· μα και πώς θα ’θελα να σύρω 20 το χορό

που οσίων θ’ ανοίξουν και μαρτύρων τρανοί αγνοί πόθοι για Σένα στων ηπείρων τη σκηνή.

25 Να ήμουν της απιστίας μακάρι μαθητής, μπρος να σταθώ στη θεία Σου χάρη αρνητής,

Εσέ ως αρνήθη σε μια φρούδα, 30 μια δειλή στιγμή του ο Πέτρος Σου, του Ιούδα το φιλί

κάλλιο να σου έδινα, Ιησού μου και Ραβί 35 παρά ο δαρμός του λογικού μου που με σβει.

Του Φαρισαίου κόμπος με ορθώνει, και μαζί το Ήμαρτον είμαι του Τελώνη 40 που με ζει.

Είμαι στα πόδια Σου η Μαρία, Σ’ αγαπώ, και η Μάρθα, αλλού που τη λατρεία Σου * σκορπώ.

45 Στην πίστη εγώ που γοργαδράχνει, δε θωρεί, το ρώτημα είμαι αργά που ψάχνει για να βρει.

Εκεί που ορέγομαι να ψάλλω 50 Σου ωσαννά, μ’ όρεξην άλλη, ψάλσιμο άλλο μού αρχινά

μέσα μου η άυπνη αμφιβολία, κρύα πνοή, νά! 55 Κι αν η Ραχήλ τ’ όνειρο, η Λία με ξυπνά.

Κάποτε ανοίγουν άλλοι εμπρός μου ουρανοί μέσα στα μέλλοντα του κόσμου 60 φωτεινοί

από το φως ενός πλανήτη· είναι η Γη της επιστήμης Αφροδίτη Χρυσαυγή.

65 Φέγγει όλη τέχνη, σοφία πόση και αρετή! Κρατεί νυμφία της τη γνώση και κριτή.

Και ο πόλεμος που τα πληθαίνει 70 τα δεινά, κι αυτός, πατέρας μια οικουμένη νέα γεννά.

Μέλλεται κόσμος τρισμεγάλος, χαροποιός, 75 μα το ύψιστο του λείπει κάλλος: ο Θεός!

Θεέ μου, να με στυλώσεις δράμε στον καιρό, το θαύμα των θαυμάτων κάμε 80 να μπορώ

αντί στη σκέψη να γυρεύω σκιάχτρα λαό, μονάχα Εσέ φως να λατρεύω στο ναό.

85 Ξεθόλωσε την όρασή μου του τυφλού κι αν προς Εσέ γυρνά η ψυχή μου, νους μου αλλού.

Βάλε το φόρεμα του γάμου 90 στο γυμνό αδέρφωσ’ τα, λόγο, καρδιά μου. Φως. Πονώ.

Η σκέψη ας θέλει να με στέψει βασιλιά, 95 μέσα μου κάτι πάει να ρέψει, τρισαλιά!

Η σκέψη, η σκέψη, βαριά η σκέψη και σκληρά σε πατά, θεία μέσα μου βλέψη 100 και κυρά.

Τ’ ακάνθινο στεφάνι, δώσ’ μου, Γολγοθά, υπέρτατο όνειρο του κόσμου με μεθά.

105 Το σώμα, το αίμα Σου, Χριστέ μου, για να πιω, χτύπα τη σκέψη, σκότωσέ μου το σκορπιό,

δίχως να ψάχνω άθλιος μπροστά Σου 110 γυρευτής, της άχραντης αγνά ομορφιάς Σου λατρευτής!